top of page
Media Art
Vasileios Agiomyrgianakis, Haruka Hirayama, the duo hakosalo_tuohino (Jussi Tuohino, Osmo Hakosalo)
Bucolic: Cultural Machines — Embodied Interaction with Robotic Traditional Instruments (Greece, Finland, Japan)
interactive installation, 2025
microcomputers, sensors, servo-motors drivers
The robotic kantele developed jointly by the duo hakosalo_tuohino and Jan Julin
The Robotic Goat Bells and Robotic Flute developed jointly by Vasileios Agiomyrgianakis, Haruka Hirayama and John Tyligadas
In order to investigate how people use technology to engage with tradition and nature, this installation pairs two electroacoustic duos. Through the automation of traditional instruments from Greece, Finland, and Japan, the project combines innovation and cultural heritage. Sheep bells, kantele, shinobue, and robotic actuators are examples of traditional instruments that use sensors to react in real time to human movement when placed in a natural setting. This combination of human-machine interaction, technology, and traditional instruments enhances sound possibilities while respecting tradition. The group uses their knowledge of sensor-based systems to create aural experiences by utilizing programming environments like SuperCollider and Pure Data and microcomputers like Raspberry Pi with motion sensors.
Vasileios Agiomyrgianakis, Ph.D. is a composer, performer and researcher based in Athens, Greece. He has experience in live coding audiovisual performances and in developing microcomputer sensor systems for artistic and academic purposes. Part of his research is based on the practical transfer of creative writing to audiovisual storytelling, through a combination of fields such as computer music, computer graphics, performing arts and interaction using existing and new methods and techniques of algorithmic composition. He is currently teaching in the field of computer music at the Department of Photography and Audiovisual Arts, University of West Attica.
Haruka Hirayama, Ph.D. is a composer, performer, and researcher, based in Hokkaido, Japan. Her research interests include the use of diverse sound materials, with a focus on developing interactive performance systems and envisioning new approaches to the performance of electronic sound. She is currently teaching in the field of computer music at the Department of Information Media, Hokkaido Information University.
Osmo Hakosalo and Jussi Tuohino (The duo hakosalo_tuohino) uses the kantele as the sole sound source, extending its acoustic character through advanced playing techniques and digital processing to create immersive soundscapes. Drawing from folk, classical, jazz, and electronic backgrounds, they perform without fixed structures, allowing the music to unfold intuitively. Their performances often use specialized surround sound systems to enhance the immersive listening experience for both audience and performers. The duo was founded in January 2024 in Oulu, Finland, and has already performed both nationally and internationally at renowned festivals such as the Gothenburg Fringe Festival, Guelph Jazz Festival Colloquium (Canada), Jauna Muzika Festival (Lithuania), and Tallinn Music Week (Estonia), and has also given one-off performances in Toronto (Canada) and Sapporo (Japan).
Bucolic: Cultural Machines — Embodied Interaction with Robotic Traditional Instruments (Greece, Finland, Japan)
διαδραστική εγκατάσταση, 2025
μικροϋπολογιστές, αισθητήρες, σερβοκινητήρες-οδηγοί, καλώδια
Το ρομποτικό kantele αναπτύχθηκε από κοινού από τους hakosalo_tuohino και Jan Julin
Τα ρομποτικά κουδούνια κατσικιού και το ρομποτικό φλάουτο αναπτύχθηκαν από κοινού από τους Βασίλειο Αγιομυργιανάκη, Haruka Hirayama και Γιάννη Τυλιγάδα
Οι παρεχόμενες περιγραφές έργων τέχνης θα χρησιμοποιηθούν για κείμενο στην έκθεση, στον κατάλογο, στον ιστότοπο κ.λπ.
Προκειμένου να διερευνηθεί ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι χρησιμοποιούν την τεχνολογία για να αλληλεπιδράσουν με την παράδοση και τη φύση, αυτή η εγκατάσταση συνδυάζει δύο ηλεκτροακουστικά ντουέτα. Μέσω της αυτοματοποίησης παραδοσιακών οργάνων από την Ελλάδα, τη Φινλανδία και την Ιαπωνία, το έργο συνδυάζει την καινοτομία και την πολιτιστική κληρονομιά. Τα κουδούνια προβάτων, το καντέλε, το shinobue είναι παραδείγματα παραδοσιακών οργάνων όπου μέσω της ρομποτικής και της τεχνολογίας γενικότερα αντιδρούν σε πραγματικό χρόνο στην ανθρώπινη κίνηση στον περιβάλλοντα χώρο και παράγουν ήχο. Αυτός ο συνδυασμός αλληλεπίδρασης ανθρώπου-μηχανής, τεχνολογίας και παραδοσιακών οργάνων αναδεικνύει νέους τρόπους παρουσίασης μουσικής με τεχνολογία με σεβασμό στις παραδόσεις. Η ομάδα χρησιμοποιεί τις γνώσεις της για τα συστήματα που βασίζονται σε αισθητήρες για να δημιουργήσει ακουστικές εμπειρίες χρησιμοποιώντας περιβάλλοντα προγραμματισμού όπως το SuperCollider και το Pure Data και μικροϋπολογιστές όπως το Raspberry Pi με αισθητήρες κίνησης.
Ο Δρ. Βασίλειος Αγιομυργιανάκης (Ελλάδα) είναι συνθέτης, ερμηνευτής και ερευνητής με έδρα την Αθήνα. Έχει εμπειρία στον ζωντανό προγραμματισμό για οπτικοακουστικες παραστάσεις και στην ανάπτυξη συστημάτων αισθητήρων μικροϋπολογιστών για καλλιτεχνικούς και ακαδημαϊκούς σκοπούς. Μέρος της έρευνάς του βασίζεται στην πρακτική μεταφορά της δημιουργικής γραφής στην οπτικοακουστική αφήγηση, μέσω ενός συνδυασμού πεδίων όπως η μουσική πληροφορική, τα γραφικά υπολογιστών, οι παραστατικές τέχνες και η διάδραση χρησιμοποιώντας υπάρχουσες και νέες μεθόδους και τεχνικές αλγοριθμικής σύνθεσης. Αυτή τη στιγμή διδάσκει στον τομέα της μουσικής πληροφορικής στο Τμήμα Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής.
Η Δρ. Haruka Hirayama (Ιαπωνία) είναι συνθέτρια, ερμηνεύτρια και ερευνήτρια, με έδρα το Χοκάιντο της Ιαπωνίας. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα περιλαμβάνουν τη χρήση ποικίλων ηχητικών υλικών, με έμφαση στην ανάπτυξη διαδραστικών συστημάτων και στον οραματισμό νέων προσεγγίσεων στην απόδοση του ηλεκτρονικού ήχου. Αυτή τη στιγμή διδάσκει στον τομέα της μουσικής πληροφορικής στο Τμήμα Information Media, Hokkaido Information University.
Το δίδυμο hakosalo_tuohino – Osmo Hakosalo (καντελέ) και Jussi Tuohino (υπολογιστής) – χρησιμοποιεί το καντελέ ως μοναδική πηγή ήχου, επεκτείνοντας τον ακουστικό του χαρακτήρα μέσω προηγμένων τεχνικών παιξίματος και ψηφιακής επεξεργασίας για να δημιουργήσει καθηλωτικά ηχοτοπία. Αντλώντας έμπνευση από φολκ, κλασική, τζαζ και ηλεκτρονική μουσική, ερμηνεύουν χωρίς σταθερές δομές, επιτρέποντας στη μουσική να ξεδιπλωθεί διαισθητικά. Οι εμφανίσεις τους συχνά χρησιμοποιούν εξειδικευμένα συστήματα ήχου surround για να ενισχύσουν την καθηλωτική εμπειρία ακρόασης τόσο για το κοινό όσο και για τους ερμηνευτές. Το ντουέτο ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 2024 στο Όουλου της Φινλανδίας και έχει ήδη εμφανιστεί τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο σε φημισμένα φεστιβάλ όπως το Gothenburg Fringe Festival, το Guelph Jazz Festival Colloquium (Καναδάς), το Jauna Muzika Festival (Λιθουανία) και το Tallinn Music Week (Εσθονία), ενώ έχει επίσης δώσει μεμονωμένες εμφανίσεις στο Τορόντο (Καναδάς) και στο Σαπόρο (Ιαπωνία).
Max Blotas
(E)SPIRIT (rogue flower)
sculpture [40 x 60 x 25 cm], 2022
C++;
time capsule, servo-motor, infrared camera, microcontroller (Arduino), laser, synthetic diamond, miscellaneous plastic items
A time capsule is a stainless-steel silo designed to protect its contents from the passage of time. Inside, a cluster of plastic objects is arranged at one end of the cylinder. A surveillance camera installed within the silo broadcasts the scene, revealing this enigmatic assembly.
A motorized system slowly rotates the capsule on its axis. What once appeared frozen begins to move: the inert mass gradually transforms into a kind of ersatz artificial plant, gently drawn toward the light that illuminates it.
The installation explores the boundary between the organic and the artificial, between memory and speculation. It envisions a possible future in which nature itself appears reconstructed, reprogrammed, and reanimated through technical gestures.
Max Blotas is an artist whose practice lies between artistic intuition, historical inquiry, and engineering method. He builds hybrid ecosystems of machines, sculptures, paintings, and video that draw from both contemporary and ancient mythologies. His installations function as self-contained circuits, where matter, movement, and time unfold through cycles of transformation. Scientific tools are reimagined as autonomous, unpredictable entities, exposing hidden relationships between technology, memory, and the spaces they inhabit. He graduated from the Beaux-Arts de Paris and the Slade School of Fine Art (UCL). He lives and works in Paris (France).
(E)SPIRIT (rogue flower) [άγριο λουλούδι]
γλυπτό [40 x 60 x 25 cm], 2022
C++;
χρονοκάψουλα, σερβοκινητήρας, θερμική κάμερα, μικροελεγκτής (Arduino), λέιζερ, συνθετικό διαμάντι, διάφορα πλαστικά αντικείμενα
Η χρονοκάψουλα είναι ένα κλειστό κυλινδρικό δοχείο από ανοξείδωτο χάλυβα σχεδιασμένο να προστατεύει τα περιεχόμενά της από το πέρασμα του χρόνου. Μέσα της, στο ένα άκρο του κυλίνδρου, είναι παραταγμένα διάφορα πλαστικά αντικείμενα. Μια κάμερα παρακολούθησης στο εσωτερικό μεταδίδει ζωντανά την εικόνα, αποκαλύπτοντας αυτή την αινιγματική σύνθεση.
Ένας κινητήρας περιστρέφει αργά την κάψουλα γύρω από τον άξονά της. Αυτό που φάνταζε παγωμένο αρχίζει να κινείται· η αδρανής μάζα μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε ένα είδος τεχνητού φυτού, που έλκεται απαλά προς το φως που το φωτίζει.
Η εγκατάσταση εξερευνά τα όρια μεταξύ οργανικού και τεχνητού, μεταξύ μνήμης και εικοτολογίας. Οραματίζεται ένα δυνητικό μέλλον όπου η φύση εμφανίζεται αναγεννημένη, αναπρογραμματισμένη και αναζωογονημένη μέσω τεχνικών παρεμβάσεων.
Ο Max Blotas είναι καλλιτέχνης που κινείται ανάμεσα στην καλλιτεχνική διαίσθηση, την ιστορική έρευνα και τη μηχανική μέθοδο. Δημιουργεί υβριδικά οικοσυστήματα από μηχανές, γλυπτά, ζωγραφικά έργα και βίντεο, εμπνευσμένα τόσο από σύγχρονους όσο και από αρχαίους μύθους. Οι εγκαταστάσεις του λειτουργούν ως αυτόνομα κυκλώματα, όπου η ύλη, η κίνηση και χρόνος ξετυλίγονται μέσα από κύκλους μεταμόρφωσης. Τα επιστημονικά εργαλεία γίνονται αυτόνομες, απρόβλεπτες οντότητες, αποκαλύπτοντας κρυφές σχέσεις μεταξύ τεχνολογίας, μνήμης και των χώρων όπου κατοικούν. Σπούδασε στη Beaux‐Arts de Paris και στη Slade School of Fine Art (UCL). Ζει και εργάζεται στο Παρίσι.
Alexandra Dementieva
Mini Totems
series of prints and sculptures, 2022–2025
3D print objects, 6 prints on aluminum
Production: Adem vzw
3D modeling engineer: Denis Markov
Created with the use of Midjourney and ChatGPT
Mini Totem sculptures are part of Alexandra Dementieva’s ongoing research on the metamorphosis of time. The work draws on the ancient concept of totems as symbols of identity and heritage. Here, the totemic reference appears in the vertical structure that invites contemplation while reinterpreting the traditional totem pole.
The element of time is present in the polished metal surface, suggesting continuity, and in the upward movement that points to the infinite. The sculpture also refers to the form of a meat grinder, visible in the base and perforated top, evoking a process of transformation where material and meaning are reconfigured.
By combining these references — totems, time, and the everyday object — the artist constructs a work that examines the intersections of culture, temporality, and human experience. The use of the Midjourney AI tool in Dementieva’s practice connects digital experimentation with physical form, creating a dialogue between technology and artistic tradition.
Alexandra Dementieva’s main interests focus on social psychology and perception and their application in multimedia interactive installations. Her artistic research process happens in the here and now, in the increasingly technologized present. It is deeply rooted in its cultural context. Photography and other digital media always record a trace, which indicates the former presence of something. Attesting to a certain event the trace at the same time enshrines the technology in use, thus acting as a witness to contemporaneous culture. In a similar manner, she tends to reflect on behavioral patterns and cultural mechanisms that are characteristic of contemporary society. Her works can be found in museum collections and were exhibited around the world. She is a founder and director of LASER Talks Brussels and she teaches in Brussels Fine Arts Academy.
Mini Totems (Μίνι Τοτέμ)
σειρά εκτυπώσεων και γλυπτών, 2022–2025
αντικείμενα τρισδιάστατης εκτύπωσης (3D), 6 εκτυπώσεις σε αλουμίνιο
Παραγωγή: Adem vzw
Μηχανικός τρισδιάστατης μοντελοποίησης: Denis Markov
Δημιουργήθηκε με τη χρήση των Midjourney και ChatGPT
Τα γλυπτά Mini Totems εντάσσονται στη συνεχιζόμενη έρευνα της Alexandra Dementieva με αντικείμενο τη μεταμόρφωση του χρόνου. Το έργο εμπνέεται από την αρχαία έννοια των τοτέμ ως αντικειμένων που συμβολίζουν την ταυτότητα και την κληρονομιά. Εν προκειμένω, η παραπομπή στο τοτέμ εμφανίζεται στην κάθετη οργάνωση, που προσκαλεί τους θεατές σε στοχασμό, ενώ παράλληλα επανερμηνεύει τον παραδοσιακό στύλο των τοτέμ.
Το στοιχείο του χρόνου αποτυπώνεται στη γυαλισμένη μεταλλική επιφάνεια, που υποδηλώνει τη συνέχεια, αλλά και στην ανοδική κίνηση που υποδεικνύει το άπειρο. Η μορφή του γλυπτού θυμίζει επίσης κρεατομηχανή (τόσο στη βάση όσο και στη διάτρητη κορυφή του), παραπέμποντας σε μια διαδικασία μετασχηματισμού και αναδιαμόρφωσης του υλικού και του νοήματος.
Συνδυάζοντας αυτές τις αναφορές (τα τοτέμ, τον χρόνο και ένα καθημερινό αντικείμενο), η καλλιτέχνιδα δημιουργεί ένα έργο που εξετάζει τις διασταυρώσεις ανάμεσα στον πολιτισμό, την παροδικότητα και την ανθρώπινη εμπειρία. Η χρήση του προγράμματος τεχνητής νοημοσύνης (ΑΙ) Midjourney στην πρακτική της Dementieva συνδέει τον ψηφιακό πειραματισμό με τη φυσική μορφή, φέρνοντας σε διάλογο την τεχνολογία με την καλλιτεχνική παράδοση.
Τα κύρια θέματα που απασχολούν την Alexandra Dementieva αφορούν την κοινωνική ψυχολογία και αντίληψη και πώς αυτές βρίσκουν εφαρμογή σε εγκαταστάσεις πολυμέσων διαδραστικού χαρακτήρα. Η καλλιτεχνική της έρευνα εκτυλίσσεται στο σήμερα, στο όλο και πιο τεχνολογικό παρόν μας, και είναι βαθιά ριζωμένη στο πολιτισμικό συγκείμενο. Η φωτογραφία και άλλα ψηφιακά μέσα καταγράφουν πάντοτε ένα ίχνος, που υποδηλώνει την πρότερη παρουσία κάποιου πράγματος. Πέρα από τεκμήριο ενός γεγονότος, το ίχνος αποτυπώνει επίσης την τεχνολογία που χρησιμοποιείται, λειτουργώντας έτσι ως μάρτυρας της σύγχρονης κουλτούρας. Κατ’ ανάλογο τρόπο, η καλλιτέχνιδα πραγματεύεται πρότυπα συμπεριφοράς και πολιτισμικούς μηχανισμούς που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη κοινωνία. Έργα της περιλαμβάνονται σε συλλογές μουσείων και έχουν παρουσιαστεί σε εκθέσεις ανά τον κόσμο. Έχει ιδρύσει και διευθύνει τα LASER Talks Brussels και διδάσκει στην Ακαδημία Καλών Τεχνών των Βρυξελλών.
Anna Frants
To Make a Long Story Short
from Series “Simple Pleasures”
installation, 2024
kineographs, robotics, mixed media
Engineers: Philipp Avetisov, Eugene Pavlov, Eugene Ovsyannikov, Dmitry Shirokov
Supported by CYLAND MediaArtLab
30 years ago, when I just came to the United States, one of my first jobs was at a photographic store. Among the services offered, there were development of B/W films copying and retouching of old photographs. During several years of work, hundreds of images passed through my hands and, whether you like it or not, what you saw becomes a part of you.
I came upon images from various times: 18th, 19th and 20th centuries. Mainly, those were individual, family and group photographs, portraits of the military and pictures from the Victorian Age when photographs were done with the deceased family members in them.
There were some curious incidents: once I was handed an envelope with photographs that contained a note: “Be careful. The photos are really old; they date back to 1715.” (Daguerreotype, by the way, was invented in 1839).
Those images stuck in my memory. What astounded me was the fact that practically all the images were alike. It is interesting that, despite the geographic origins of those who were depicted on a photograph, it was impossible to determine where they were from (unless the architecture got captured in a frame). It was impossible to figure out whether they were immigrants from Armenia, Russia, Sweden, Italy or Ireland. It was also impossible to determine on the photographs from different countries where they were taken at the time.
Scientists claim that if the brain saw something, it would stay with it for the rest of one's life. However, the fore-conscious* plays its role as well…
*Fore-Conscious is a term that indicates the perceptions, thoughts and memories that, while not being part of our current conscious experience, are still remain available for comprehension.
Anna Frants is an artist, curator in the field of media art. She graduated from the Vera Mukhina Higher School of Art and Design (Leningrad, USSR) and Pratt Institute (New York, USA). Founder of the nonprofit cultural foundation CYLAND Foundation Inc. Cofounder of CYLAND MediaArtLab and CYFEST. Frants’ interactive installations have been showcased at Museum of Art and Design (New York, USA), Video Guerrilha Festival (Brazil), Manifesta 10 Biennale (2014, St. Petersburg, Russia), Hermitage Museum (St. Petersburg, Russia), Chelsea Art Museum (New York, USA), Russian Museum (St. Petersburg, Russia), Kunstquartier Bethanien (Berlin, Germany), Hatcham Church Gallery, Goldsmiths, University of London (UK), Dartington Estate (UK), Ca’ Foscari Zattere Cultural Flow Zone (Venice, Italy), MAXXI Museum (Rome, Italy), National Arts Club (New York, USA) and at other major venues all over the world. The artist’s works are held in the collections of the Russian Museum (St. Petersburg, Russia), Museum of Art and Design (New York, USA), Sergey Kuryokhin Center for Modern Art (St. Petersburg, Russia) and Kolodzei Art Foundation (New York, USA) as well as in numerous private collections. She lives and works in Miami, USA.
To Make a Long Story Short
από τη σειρά «Simple Pleasures»
εγκατάσταση, 2024
φυλλοσκόπια, ρομποτική, μικτά μέσα
Μηχανικοί: Philipp Avetisov, Eugene Pavlov, Eugene Ovsyannikov, Dmitry Shirokov
Υποστήριξη: CYLAND MediaArtLab
Πριν από 30 χρόνια, όταν έφτασα για πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες, μία από τις πρώτες μου δουλειές ήταν σε ένα φωτογραφείο. Ανάμεσα στις υπηρεσίες που παρείχε το κατάστημα ήταν η εμφάνιση ασπρόμαυρων φιλμ, η αντιγραφή και το ρετουσάρισμα παλαιών φωτογραφιών. Στα χρόνια που εργάστηκα εκεί, πέρασαν από τα χέρια μου εκατοντάδες εικόνες και, θέλεις δεν θέλεις, όλα αυτά που βλέπεις γίνονται κομμάτι του εαυτού σου.
Πέρασαν από μπροστά μου εικόνες από διάφορες εποχές, από τον 18ο, τον 19ο και τον 20ό αιώνα. Κυρίως ατομικά, οικογενειακά και ομαδικά πορτρέτα, φωτογραφίες στρατιωτικών, καθώς και εικόνες από τη Βικτωριανή εποχή, όταν οι φωτογραφίες περιλάμβαναν και τα νεκρά μέλη της οικογένειας. Δεν έλειπαν και τα ευτράπελα: κάποτε μου έφεραν έναν φάκελο με φωτογραφίες που περιείχε το εξής σημείωμα: «Προσοχή παρακαλώ. Οι φωτογραφίες αυτές είναι πολύ παλιές· χρονολογούνται από το 1715». (Κι ας είχε εφευρεθεί η νταγκεροτυπία μόλις το 1839).
Οι εικόνες αυτές χαράχτηκαν στη μνήμη μου. Αυτό που με κατέπληξε ήταν το γεγονός ότι σχεδόν όλες οι εικόνες έμοιαζαν μεταξύ τους. Είναι ενδιαφέρον ότι, παρά τη γεωγραφική καταγωγή των εικονιζόμενων σε μια φωτογραφία, ήταν αδύνατο να διακρίνεις από πού προέρχονταν (εκτός αν στο κάδρο υπήρχε κάποιο δηλωτικό κτίριο). Ήταν αδύνατο να καταλάβεις αν ήταν μετανάστες από την Αρμενία, τη Ρωσία, τη Σουηδία, την Ιταλία ή την Ιρλανδία. Ούτε μπορούσες να εντοπίσεις, στις φωτογραφίες από διαφορετικές χώρες, πού είχαν ληφθεί τότε. Οι επιστήμονες ισχυρίζονται πως ό,τι δει ο εγκέφαλος μένει στη μνήμη σου για όλη σου τη ζωή. Ωστόσο, ρόλο παίζει και το προ-συνειδητό*…
*Προ-συνειδητό: όρος που αναφέρεται στις αντιλήψεις, σκέψεις και μνήμες, οι οποίες, παρότι δεν αποτελούν μέρος της τρέχουσας συνειδητής εμπειρίας μας, αξιοποιούνται από τον νουν για την κατανόηση των πραγμάτων.
Η Anna Frants είναι καλλιτέχνις και επιμελήτρια στον χώρο της τέχνης των μέσων (media art). Αποφοίτησε από την Ανώτερη Σχολή Τέχνης και Σχεδίου Vera Mukhina (Λένινγκραντ, ΕΣΣΔ) και το Pratt Institute (Νέα Υόρκη, ΗΠΑ). Είναι ιδρύτρια του μη κερδοσκοπικού πολιτιστικού οργανισμού CYLAND Foundation Inc., και συνιδρύτρια των CYLAND MediaArtLab και CYFEST. Διαδραστικές εγκαταστάσεις της έχουν παρουσιαστεί στο Μουσείο Τεχνών και Σχεδίου (Νέα Υόρκη, ΗΠΑ), στο Video Guerrilha Festival (Βραζιλία), στη Μπιενάλε Manifesta 10 (2014, Αγία Πετρούπολη, Ρωσία), στο Μουσείο Ερμιτάζ (Αγία Πετρούπολη, Ρωσία), στο Chelsea Art Museum (Νέα Υόρκη, ΗΠΑ), στο Ρωσικό Μουσείο (Αγία Πετρούπολη, Ρωσία), στο Kunstquartier Bethanien (Βερολίνο, Γερμανία), στη Hatcham Church Gallery, Goldsmiths, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (Ηνωμένο Βασίλειο), στο Dartington Estate (Ηνωμένο Βασίλειο), στο Ca’ Foscari Zattere Cultural Flow Zone (Βενετία, Ιταλία), στο Μουσείο MAXXI (Ρώμη, Ιταλία), στο National Arts Club (Νέα Υόρκη, ΗΠΑ) και σε άλλα σημαντικά ιδρύματα, μουσεία και θεσμούς ανά τον κόσμο. Έργα της φιλοξενούνται στις συλλογές του Ρωσικού Μουσείου (Αγία Πετρούπολη, Ρωσία), του Μουσείου Τεχνών και Σχεδίου (Νέα Υόρκη, ΗΠΑ), του Sergey Kuryokhin Center for Modern Art (Αγία Πετρούπολη, Ρωσία), και του Kolodzei Art Foundation (Νέα Υόρκη, ΗΠΑ), καθώς και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές. Ζει και εργάζεται στο Μαϊάμι των ΗΠΑ.
Alexey Grachev
Real-Time Groove
A/V installation, 2014
Arduino;
4 iPods, 4 speakers, microcontroller, audio
Supported by CYLAND MediaArtLab
A huge number of connected events that our brains are unable to fully comprehend happen in the world every second. Each process has its own temporal variable.
Just like in the technosphere, where time is unified. When was the last time you had to adjust the clock on your computer or another electronic gadget?
The installation is intended to show that seemingly identical things might differ from one another once detached from the global tempo. Four identical portable players with audio files of the same length are run simultaneously and appear synchronous at first glance. But after some time, their internal clocks diverge and create a real-time groove.
Alexey Grachev is a media artist, engineer, computer programmer, musician and performer. Graduated from the Bauman Moscow State Technical University (Russia). Completed the School for Young Artists program at the Pro Arte Foundation (St. Petersburg, Russia). Grachev is the technical director and chief engineer of CYLAND MediaArtLab. Participant of the World Event Young Artists Festival (2012, Nottingham, UK), CYFEST (numerous times), special project Urbi et Orbi at the 6th Moscow Biennale (2015, Russia), The Creative Machine 2 exhibition at Goldsmiths, University of London (2018, UK), ID exhibition parallel to the Venice Biennale (2019, Venice, Italy). Participant of the Arts Work of the Future project at the Tate Exchange space (2018, London, UK). He has delivered lectures and workshops in several educational and cultural institutions in Russia and internationally.
Real-Time Groove
Οπτικοακουστική εγκατάσταση, 2014
Arduino
4 iPod, 4 ηχεία, μικροελεγκτής, ήχος
Υποστήριξη: CYLAND MediaArtLab
Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, συμβαίνουν στον κόσμο απειράριθμα αλληλένδετα γεγονότα, τα οποία ο εγκέφαλός μας αδυνατεί να συλλάβει πλήρως. Κάθε διεργασία έχει τη δική της χρονική μεταβλητή, όπως στην τεχνοσφαίρα, όπου ο χρόνος ενοποιείται. Πότε ήταν η τελευταία φορά που χρειάστηκε να ρυθμίσετε το ρολόι του υπολογιστή σας ή οποιασδήποτε άλλης ηλεκτρονικής συσκευής;
Η εγκατάσταση θέλει να αναδείξει ότι φαινομενικά ταυτόσημα πράγματα μπορεί να διαφέρουν άπαξ και αποσπαστούν από το παγκόσμιο τέμπο. Τέσσερις πανομοιότυπες φορητές συσκευές αναπαραγωγής ήχου με ηχητικά αρχεία ίσης διάρκειας ξεκινούν ταυτόχρονα και αρχικά φαίνονται συγχρονισμένοι. Μετά από λίγο, όμως, τα εσωτερικά τους ρολόγια αποκλίνουν, δημιουργώντας ένα ρυθμικό μοτίβο σε πραγματικό χρόνο (real-time groove).
Ο Alexey Grachev είναι media artist, μηχανικός, προγραμματιστής υπολογιστών, μουσικός και περφόρμερ. Απόφοιτος του Κρατικού Τεχνικού Πανεπιστημίου Bauman της Μόσχας (Ρωσία), ολοκλήρωσε το πρόγραμμα της Σχολής Νέων Καλλιτεχνών του Ιδρύματος Pro Arte (Αγία Πετρούπολη, Ρωσία). Είναι επίσης τεχνικός διευθυντής και αρχιμηχανικός του CYLAND MediaArtLab. Έχει συμμετάσχει στο World Event Young Artists Festival (2012, Νότιγχαμ, Ηνωμένο Βασίλειο), στο CYFEST (πολλαπλές συμμετοχές), στο ειδικό πρότζεκτ με τίτλο Urbi et Orbi της 6ης Μπιενάλε της Μόσχας (2015, Ρωσία), στην έκθεση The Creative Machine 2 στο Goldsmiths, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (2018, Ηνωμένο Βασίλειο), στην παράλληλη έκθεση της Μπιχενάλε της Βενετίας ID (2019, Ιταλία). Συμμετείχε στο πρότζεκτ Arts Work of the Future στον χώρο Tate Exchange (2018, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο). Έχει δώσει διαλέξεις και οργανώσει εργαστήρια σε διάφορα εκπαιδευτικά και πολιτιστικά ιδρύματα και θεσμούς στη Ρωσία και διεθνώς.
Elena Gubanova, Ivan Govorkov
Victory Over The Sun
outdoor media installation, 2023
3 channel audio [58”39’]
Fusion 360;
3D printing; 3D engineering design; welding;
PVC "mobiles" attached to metal poles, motors, solar panels, speakers, motion sensor, drive belt
Engineers: Alexey Grachev, Denis Markov
Sound Engineer: Sergey Dmitriev
Sound: the record of the opera Victory Over The Sun staged on May 3, 2007 at Vassar College, Poughkeepsie, New York
Score: Georgy Firtich
Performers: Vassar student singers and musicians
Special thanks: Georgy Firtich and Nikolai Firtich
Supported by CYLAND MediaArtLab
A futurist opera Victory Over The Sun, staged in 1913 and co-authored by Aleksei Kruchonykh (libretto) and Mikhail Matyushin (music), was conceived to emphasize the parallels between literary text, musical score, and visual art. It became an exemplary collaborative work between poets and artists. The opera tells the story of a group of budetlyane (from the Russian word “budet”, meaning “will be”) who set out to conquer the sun. Commonly, it is interpreted as a vision of the triumph of future technologies over the old natural world. Yet, in this artwork, the very idea of “victory” is questioned. Humanity depends on sunlight — essential to the ecosystem it inhabits. Even a slight alteration in sunlight immediately reveals our vulnerability, as well as the fragility of our aspirations and visions for the future.
The installation operates on solar energy. A system of solar panels accumulates energy and sets the installation’s components — futurist-like kinetic “mobiles”— in motion through motors. These motors are powered by solar panels that follow the sun’s trajectory to maximize energy collection. The direction of the components’ movement is determined by the sun’s path and changes throughout the day. The installation remains active as long as the batteries are charged.
The installation also includes a sound component. A set of speakers plays a contemporary version of Victory Over The Sun, staged on May 3, 2007, at Vassar College in Poughkeepsie, New York. The noted St. Petersburg composer Georgy Firtich created a new score for the opera (only fragments of Matyushin’s original music have survived) and came to Vassar to participate in the performance alongside a company of student singers and musicians. The production was conceived not as a historical reconstruction but as a reinvention from a contemporary perspective — an attempt to convey the explosively innovative energy of the early twentieth-century avant-garde.
Elena Gubanova is a visual artist and curator who works in the fields of painting, sculpture, installation, and video art. As a curator, she is engaged in CYLAND MediaArtLab projects. Since 2013, her works have been exhibited at major Russian and international venues, including the Hermitage Museum (St. Petersburg, Russia), Russian Museum (St. Petersburg, Russia), Tretyakov Gallery (Moscow, Russia), University Ca’ Foscari (Venice, Italy), Goldsmiths, University of London (UK), Chelsea Art Museum (New York, USA), Kunstquartier Bethanien (Berlin, Germany) and National Arts Club (New York, USA). Participant of the Manifesta 10 parallel program (2014, St. Petersburg, Russia) and several exhibitions parallel to the Venice Biennale (since 2011, Venice, Italy); frequent participant and curator of CYFEST. Awarded with the Sergey Kuryokhin Award (Russia) for "Best Work of Visual Art" (2012, jointly with Ivan Govorkov) and "Best Festival in the field of Contemporary Art" (2018). Since 1990, she has been working in collaboration with Ivan Govorkov. She lives and works in St.Petersburg, Russia.
Ivan Govorkov is an artist engaged in philosophy, psychology, painting, drawing, sculpture, and installations; he works at the junction of traditional art and cutting-edge technologies. Professor of drawing at the Saint Petersburg Repin Academy of Arts. His works have been exhibited at major Russian and international venues, including the Hermitage Museum (St. Petersburg, Russia), Russian Museum (St. Petersburg, Russia), Tretyakov Gallery (Moscow, Russia), University Ca’ Foscari (Venice, Italy), Goldsmiths, University of London (UK), Chelsea Art Museum (New York, USA), Kunstquartier Bethanien (Berlin, Germany) and National Arts Club (New York, USA). Participant of the Manifesta 10 parallel program (2014, St. Petersburg, Russia) and several exhibitions parallel to the Venice Biennale (since 2011, Venice, Italy); frequent participant of CYFEST. Awarded with the Sergey Kuryokhin Award (Russia) for "Best Work of Visual Art" (2012, jointly with Elena Gubanova). Since 1990, he has been working in collaboration with Elena Gubanova. He lives and works in St. Petersburg, Russia.
Νίκη επί του Ήλιου (Victory Over the Sun)
υπαίθρια εγκατάσταση μέσων, 2023
Τρικάναλος ήχος [58′39″]
Fusion 360.
3D εκτύπωση.
3D μηχανολογικός σχεδιασμός.
Συγκόλληση.
Μόμπιλε από PVC προσαρτημένα σε μεταλλικούς ιστούς· μοτέρ, ηλιακά πάνελ, ηχεία, αισθητήρας κίνησης, ιμάντας μετάδοσης κίνησης
Μηχανικοί: Alexey Grachev, Denis Markov
Μηχανικός ήχου: Sergey Dmitriev
Με την υποστήριξη του CYLAND MediaArtLab
Ήχος: ηχογράφηση της όπερας Νίκη επί του Ήλιου που ανέβηκε στις 3 Μαΐου 2007 στο Vassar College (Πουκίπσι, Νέα Υόρκη)
Μουσική: Georgy Firtich
Ερμηνευτές: φοιτητές/τριες τραγουδιστές/στριες και μουσικοί του Vassar
Ευχαριστίες: Georgy Firtich και Nikolai Firtich
Η φουτουριστική όπερα Victory over the Sun (Νίκη επί του Ήλιου, 1913), σε λιμπρέτο του Aleksei Kruchonykh και μουσική του Mikhail Matyushin, είχε ως στόχο να αναδείξει τις παραλληλίες ανάμεσα στο λογοτεχνικό κείμενο, τη μουσική και την τέχνη της ζωγραφικής. Αναδείχθηκε σε υπόδειγμα συνεργασίας μεταξύ ποιητών και καλλιτεχνών. Αναφέρεται στο πώς μια ομάδα budetlyane (από το ρωσικό budet, «θα είναι»), ξεκινά να κατακτήσει τον ήλιο. Συνήθως ερμηνεύεται ως νίκη των προηγμένων τεχνολογιών του μέλλοντος επί της παλαιάς φύσης. Στο παρόν έργο, όμως, η υποτιθέμενη νίκη τίθεται υπό αμφισβήτηση. Η ανθρωπότητα εξαρτάται από το φως του ήλιου, το οποίο είναι απολύτως αναγκαίο για το οικοσύστημα στο οποίο ανήκει και η ίδια. Ακόμη και η παραμικρή μεταβολή στην ηλιακή ακτινοβολία αρκεί για να αποκαλύψει πόσο ευάλωτοι είμαστε τόσο οι ίδιοι όσο και οι φιλοδοξίες και τα σχέδιά μας για το μέλλον.
Η λειτουργία της εγκατάστασης βασίζεται στην ηλιακή ενέργεια. Μια συστοιχία φωτοβολταϊκών συσσωρευτών αποθηκεύει την ενέργεια και, μέσω κινητήρων, θέτει σε κίνηση τα στοιχεία της εγκατάστασης — κινητικά «μόμπιλε» φουτουριστικής αισθητικής. Οι κινητήρες είναι συνδεδεμένοι με συστοιχία ηλιακών πάνελ που ακολουθούν την κίνηση του ήλιου για να συλλέξουν την ηλιακή ενέργεια. Η κατεύθυνση της κίνησης των στοιχείων της εγκατάστασης καθορίζεται από την τροχιά του ήλιου και μεταβάλλεται στη διάρκεια της ημέρας. Η εγκατάσταση παραμένει ενεργή όσο οι συσσωρευτές παραμένουν φορτισμένοι.
Το έργο έχει και ηχητικό σκέλος: Ένα σύστημα ηχείων αναπαράγει μια νέα εκδοχή της όπερας Νίκη επί του Ήλιου, που ανέβηκε στις 3 Μαΐου 2007 στο Κολλέγιο Vassar της Νέας Υόρκης. Ο διακεκριμένος συνθέτης από την Αγία Πετρούπολη Georgy Firtich συνέθεσε τη μουσική για την όπερα (δεδομένου ότι από την πρωτότυπη παρτιτούρα του Matiushin σώζονται μόνο αποσπάσματα) και συμμετείχε στην παράσταση με μια ομάδα τραγουδιστών και μουσικών που φοιτούσαν στο κολλέγιο. Η πρόθεση δεν ήταν μια ιστορική αναβίωση της αρχικής όπερας, αλλά μια εντελώς νέα εκδοχή της από τη σκοπιά του παρόντος, ικανή να αποδώσει την εκρηκτική καινοτομία της πρωτοπορίας των αρχών του 20ού αιώνα. Το έτος εκείνο σηματοδοτούσε την 110ή επέτειο της πρεμιέρας της όπερας και, συμπτωματικά, τα 85 χρόνια από τη γέννηση του Firtich. Σε διάλογο με τους προδρόμους της, η εγκατάσταση συνεχίζει την έρευνά της και προτείνει τον δικό της συλλογισμό πάνω στην αντίστιξη τεχνολογίας και φύσης.
Elena Gubanova & Ivan Govorkov
Danae [Δανάη]
εγκατάσταση πολυμέσων, 2014
Max/MSP, Arduino, TouchOSC
χρυσά πλαστικά κάτοπτρα, χάλυβας, πλακέτες τυπωμένων κυκλωμάτων κατασκευασμένες κατά παραγγελία, τρισδιάστατη εκτύπωση (3D), κατεργασία, σερβοκινητήρες, μικροελεγκτές, υπολογιστής, μικρόφωνα επαφής, μετατροπείς επιφάνειας, κονσόλα φωτισμού DMX / σχεδιασμός πλακέτας κυκλώματος, τρισδιάστατη μοντελοποίηση (3D), TouchOSC
προγραμματιστής/μηχανικός: Alexey Grachev
προγραμματισμός Max/MSP: Sergey Komarov, Alexey Grachev
Με την υποστήριξη του CYLAND MediaArtLab
«Το φως ασκεί φυσική πίεση στα αντικείμενα στην πορεία του, φαινόμενο που μπορεί να συναχθεί από τις εξισώσεις του Μάξγουελ, αλλά εξηγείται ευκολότερα από τη σωματιδιακή φύση του φωτός». (Wikipedia)
Οι καλλιτέχνες προσεγγίζουν τον μύθο της κόρης του Ακρίσιου, Δανάης, και του Δία ως έξοχο παράδειγμα της ζωογόνου δύναμης του «άυλου» στην τέχνη. Το έργο είναι ένα πολυμεσικό αντικείμενο-γλυπτό αποτελούμενο από δονούμενα «ζωντανά» κυκλικά κάτοπτρα.
Οι δημιουργοί της εγκατάστασης συσχετίζουν τον αλγόριθμο της κίνησης του φωτός με τον αλγόριθμο της κίνησης του βλέμματος του θεατή που βλέπει τον πίνακα του Ρέμπραντ. Το τρέμουλο του κατόπτρου και η τρεμάμενη αντανάκλαση του φωτός από την επιφάνειά του δημιουργούν ένα αισθησιακό, ερωτικό πλαίσιο πρόσληψης του αντικειμένου. Ανά τους αιώνες, επιστήμονες και καλλιτέχνες πάσχιζαν να αποδώσουν το πεζό και καθημερινό ως κάτι μυστηριώδες. Η φύση του φωτός είναι ένα τέτοιο μυστήριο, με τα φωτόνια να προσκρούουν στα αντικείμενα και να τους μεταφέρουν την ορμή τους.
Σε μεγάλες κλίμακες, η πίεση του φωτός μπορεί ακόμα και να επιταχύνει την περιστροφή των αστεροειδών, επενεργώντας στους ακανόνιστους σχηματισμούς τους όπως επενεργούν στα πτερύγια ενός ανεμόμυλου. Το γενικό περίγραμμα του γλυπτού παραπέμπει ξεκάθαρα στη μορφή της Δανάης από τον πίνακα του Ρέμπραντ που εκτίθεται στο Μουσείο Ερμιτάζ. Δεν είναι τυχαίο ότι ένας από τους αστεροειδείς που περιπλανώνται στο Σύμπαν αναζητώντας «ζωντανό» φως έχει πάρει το όνομα Δανάη.
Η Elena Gubanova είναι εικαστικός και επιμελήτρια που δραστηριοποιείται στους τομείς της ζωγραφικής, της γλυπτικής, της εγκατάστασης και του βίντεο. Ως επιμελήτρια ασχολείται με πρότζεκτ του CYLAND MediaArtLab. Από το 2013, έργα της έχουν εκτεθεί σε σημαντικούς χώρους στη Ρωσία και το εξωτερικό, όπως το Μουσείο Ερμιτάζ (Αγία Πετρούπολη, Ρωσία), το Ρωσικό Μουσείο (Αγία Πετρούπολη, Ρωσία), η Πινακοθήκη Τρετιακόφ (Μόσχα, Ρωσία), το Πανεπιστήμιο Ca’ Foscari (Βενετία, Ιταλία), το Goldsmiths, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (Ηνωμένο Βασίλειο), το Chelsea Art Museum (Νέα Υόρκη, ΗΠΑ), το Kunstquartier Bethanien (Βερολίνο, Γερμανία) και το National Arts Club (Νέα Υόρκη, ΗΠΑ). Συμμετείχε στο παράλληλο πρόγραμμα της Manifesta 10 (2014, Αγία Πετρούπολη, Ρωσία) και σε πολυάριθμες παράλληλες εκδηλώσεις της Μπιενάλε της Βενετίας (από το 2011). Έχει τιμηθεί με το Βραβείο Sergey Kuryokhin για το «Καλύτερο Έργο Εικαστικών Τεχνών» (2012, από κοινού με τον Ivan Govorkov) και για το «Καλύτερο Φεστιβάλ στον χώρο της σύγχρονης τέχνης» (2018). Από το 1990 συνεργάζεται στενά με τον Ivan Govorkov. Ζει και εργάζεται στην Αγία Πετρούπολη.
Ο Ivan Govorkov διερευνά με το καλλιτεχνικό έργο του τη διασταύρωση φιλοσοφίας, ψυχολογίας και εικαστικών τεχνών (ζωγραφική, σχέδιο, γλυπτική, εγκαταστάσεις), κινούμενος μεταξύ παραδοσιακών μέσων και υψηλής τεχνολογίας. Είναι καθηγητής ζωγραφικής στην Ακαδημία Τεχνών Ρέπιν (Αγία Πετρούπολη). Έργα του έχουν εκτεθεί σε σημαντικούς χώρους στη Ρωσία και το εξωτερικό, όπως το Μουσείο Ερμιτάζ (Αγία Πετρούπολη, Ρωσία), το Ρωσικό Μουσείο (Αγία Πετρούπολη, Ρωσία), η Πινακοθήκη Τρετιακόφ (Μόσχα, Ρωσία), το Πανεπιστήμιο Ca’ Foscari (Βενετία, Ιταλία), το Goldsmiths, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (Ηνωμένο Βασίλειο), το Chelsea Art Museum (Νέα Υόρκη, ΗΠΑ), το Kunstquartier Bethanien (Βερολίνο, Γερμανία) και το National Arts Club (Νέα Υόρκη, ΗΠΑ). Συμμετείχε στο παράλληλο πρόγραμμα της Manifesta 10 (2014, Αγία Πετρούπολη, Ρωσία) και σε πολλές παράλληλες εκθέσεις της Μπιενάλε της Βενετίας (από το 2011). Συμμετέχει συχνά στο CYFEST. Βραβεύτηκε με το βραβείο Sergey Kuryokhin (Ρωσία) για το «Καλύτερο Έργο Εικαστικής Τέχνης» (2012, από κοινού με την Elena Gubanova). Από το 1990 συνεργάζεται με την Elena Gubanova. Ζει και εργάζεται στην Αγία Πετρούπολη.
Sergei Komarov & Lidiia Griaznova
Time Signals
sound installation, 2023
Supported by CYLAND MediaArtLab
The time signals have a strict utilitarian purpose and are used as a reference to determine the time of day. Not only humans, but machines too, are sensitive to them. Coordinated Universal Time — an imposed time — splits space into time zones and divides days into slots for labor and leisure. A seemingly ordered and planned timing of the day bends the stream of life. It establishes hours through a hierarchy of choices we make throughout the day.
In this project, utilitarian, purposeful time-counting is displaced by a subjective logic. It is guided by one’s personal sense of time — where what feels too long or too short is a matter of perception, shaped by what is happening and when. It appears as a temporally staged game, existing only for the sake of play, without any clear purpose. Whatever slice of time is noticed will be neither a beginning nor an end. They are all part of a broader continuity, where the sound from this installation is just one of many fragments — existing like pulsars, like strangers’ shouts from nowhere — a barely recognizable fragment of someone’s voice, snatched from the surrounding noise.
Sergei Komarov is a curator, engineer, and sound artist. He curates the sound art program at the International Media Art Festival CYFEST and CYLAND Audio Archive (CAA). As a sound artist and musician, he is a co-founder of the Kurvenschreiber band. As a Max/MSP programmer, he is involved in creating the installations made in CYLAND MediaArtLab. He was a collaborator in Asymmetrique Answer, an interactive performance group. Works as an independent author of sound art pieces. Currently lives and works in Yerevan, Armenia.
Lidiia Griaznova is a curator. Since 2019, she has been a managing editor and curator at CYLAND MediaArtLab. Since 2023, co-curator together with Sergei Komarov of CYLAND Audio Archive and the sound art program at CYFEST. Earned an MA in Curatorial Studies from co-joined program of the Bard College and St. Petersburg State University. Curated several exhibitions and book-based projects for the Boomfest Comics Festival. Guest editor for a special issue of Leonardo Journal (54:1), “CYFEST 13: Cosmos and Chaos” (MIT Press) in 2021. Currently lives and works in London, UK.
Ο Sergei Komarov είναι επιμελητής, μηχανικός και καλλιτέχνης ήχου. Επιμελείται το πρόγραμμα τέχνης ήχου στο Διεθνές Φεστιβάλ Μέσων Τέχνης CYFEST και στο CYLAND Audio Archive (CAA). Ως καλλιτέχνης ήχου και μουσικός, είναι συνιδρυτής του συγκροτήματος Kurvenschreiber. Ως προγραμματιστής Max/MSP συμμετέχει στη δημιουργία εγκαταστάσεων στο CYLAND MediaArtLab. Έχει συνεργαστεί με την ομάδα διαδραστικών παραστάσεων Asymmetrique Answer και εργάζεται ως ανεξάρτητος δημιουργός ηχητικών έργων. Ζει και εργάζεται στο Ερεβάν της Αρμενίας.
Η Lidiia Griaznova είναι επιμελήτρια. Από το 2019 είναι διευθύντρια έκδοσης και επιμελήτρια στο CYLAND MediaArtLab, ενώ από το 2023 συν-επιμελείται μαζί με τον Sergei Komarov το CYLAND Audio Archive και το πρόγραμμα τέχνης ήχου στο CYFEST. Έχει μεταπτυχιακό στην Επιμελητική Πρακτική από το κοινό πρόγραμμα του Bard College και του Κρατικού Πανεπιστημίου της Αγίας Πετρούπολης. Έχει επιμεληθεί πολλές εκθέσεις και εκδόσεις για το Boomfest Comics Festival και ήταν προσκεκλημένη επιμελήτρια για το ειδικό τεύχος του περιοδικού Leonardo (54:1), «CYFEST 13: Cosmos and Chaos» (MIT Press) το 2021. Ζει και εργάζεται στο Λονδίνο.
Valery Koshlyakov
Flora
scotch tape painting, 180×150 cm, 2014
tape on plastic, framed
The artist reinterprets Rembrandt’s image of Flora through the use of non-artistic materials. Working with packing tape, Koshlyakov creates free reinterpretations of cultural icons from painting, sculpture, and architecture. In an era of great possibilities, he deliberately chooses a non-artistic material — rough, harsh, glossy, and plastic in surface — as the complete opposite of the soft, traditional painterly pigment rich in nuance. Working with packing tape allows him to quickly capture an impression of the object under study. The result speaks not of irony or the profanation of painting but, on the contrary, of its enduring power. The multilayered, wide strips of tape function like glazes or expressive brushstrokes, while the restrained, impoverished synthetic palette lends the work its raw sense of brutality.
Valery Koshlyakov is a painter, graphic artist, and installation creator whose work explores “mythical empires”, blending Greek and Roman architecture with Baroque and Stalinist Empire styles. Since the 1990s, he has used unconventional materials such as corrugated cardboard to emphasize the fragility of the monumental. Koshlyakov represented Russia at the 50th Venice Biennale (2003) and the São Paulo Biennale (2004). His works are held in major institutions including the State Tretyakov Gallery, Pushkin Museum, State Russian Museum, Louvre, Centre Pompidou, MACRO in Rome, Guggenheim Museums, and the Kennedy Center in Washington.
Valery Koshlyakov
Flora [Φλόρα]
ζωγραφική με κολλητική ταινία, 180 x 150 εκ., 2014
ταινία σε πλαστικό, με κορνίζα
Ο καλλιτέχνης επανερμηνεύει τον πίνακα Flora του Ρέμπραντ με τη χρήση μη καλλιτεχνικών υλικών. Χρησιμοποιώντας κολλητική ταινία, ο Koshlyakov αφήνει ανοιχτές σε πολλαπλές αναγνώσεις διάφορες εμβληματικές μορφές της ζωγραφικής, της γλυπτικής και της αρχιτεκτονικής. Παρότι ζούμε σε μια εποχή που παρέχει αστείρευτα μέσα και δυνατότητες στους καλλιτέχνες, εκείνος επιλέγει συνειδητά και με νόημα ένα μη καλλιτεχνικό υλικό (τραχύ, σκληρό, γυαλιστερό και πλαστικό στην επιφάνειά του) ως το απόλυτο αντίθετο του εύπλαστου παραδοσιακού ζωγραφικού χρώματος. Η κολλητική ταινία τού επιτρέπει να αποτυπώνει άμεσα την εντύπωση που του προκαλεί το εκάστοτε αντικείμενο που μελετά. Το τελικό αποτέλεσμα δεν συνιστά κάποια μορφή ειρωνείας ή βεβήλωσης της παραδοσιακής ζωγραφικής, αλλά, αντιθέτως, εκφράζει τη διαχρονική δύναμή της. Οι πολυεπίπεδες, φαρδιές λωρίδες κολλητικής ταινίας λειτουργούν σαν επιστρώσεις ή εκφραστικές πινελιές, ενώ η λιτή, φτωχική συνθετική παλέτα προσδίδει στο έργο την αίσθηση ακατέργαστης ωμότητας.
Ο Valery Koshlyakov είναι ζωγράφος, γραφίστας και δημιουργός εγκαταστάσεων. Στο έργο του εξερευνά «μυθικές αυτοκρατορίες», συνδυάζοντας την ελληνορωμαϊκή αρχιτεκτονική παράδοση με το Μπαρόκ και τη σταλινική σοβιετική αρχιτεκτονική. Από τη δεκαετία του 1990 χρησιμοποιεί αντισυμβατικά υλικά, όπως το κυματοειδές χαρτόνι, για να αναδείξει την ευθραυστότητα του μνημειώδους. Ο Koshlyakov εκπροσώπησε τη Ρωσία στην 50ή Μπιενάλε της Βενετίας (2003) και στη Μπιενάλε του Σάο Πάολο (2004). Έργα του βρίσκονται σε σημαντικά ιδρύματα, όπως η Κρατική Πινακοθήκη Τρετιακόφ, το Μουσείο Πούσκιν, το Κρατικό Ρωσικό Μουσείο, το Λούβρο, το Κέντρο Πομπιντού, το Μουσείο Σύχρονης Τέχνης (MACRO) της Ρώμης, τα Μουσεία Γκούγκενχαϊμ και το Κέντρο Κένεντι στην Ουάσιγκτον.
Alexei Kostroma
EGGSHELL
NANO 163
object [60 x 60 x 10 cm], 2017
invisible UV color on eggshells on canvas
EGGSHELL — image of the genome, coding, and storage of information. Eggshell objects by Alexei Kostroma reveal the theme of micro- and macro-worlds governed by the invisible mathematical harmony of numbers. The artist uses natural white eggshells to create geometric structures. Applied in invisible ink to the inner surface of each shell are numbers from 1 to 9, the sum of which represents an information code. Rows of eggshells form an image of the atomic microcosm; circles form an image of the macrocosm. The study of the world of atoms has been actively developed in the age of nanotechnology; hence the series is entitled NANO. The number in the title of each object refers to its composition — for example, NANO 163 was created from 163 digitized eggshells. These invisible numbers are visible only under UV light.
Alexei Kostroma is an artist, theorist, researcher. Since the early 1990s he has formed his artistic worldview, the Organic Way, where the central concept is a study of interrelations between natural and social laws. “The Organic Way is a way of knowing the unity of meanings” (definition by artist, 2016). Working throughout his art practice with eggshells, white feathers, figures (numbers), and lemon yellow pigment, Alexei Kostroma identifies these four media in his work as his “artistic signs” or “brands”. Concentrating all the diversity of his long-term creative work, the artist arrived at the point, his concept of a central phenomenon that determines the end and beginning of all events and all phenomena. Lives and works in Berlin.
EGGSHELL
NANO 163
αντικείμενο (60 × 60 × 10 εκ.), 2017
αόρατο μελάνι UV σε κελύφη αυγών σε καμβά
Το EGGSHELL είναι μια εικόνα του γονιδιώματος, της κωδικοποίησης και της αποθήκευσης της πληροφορίας. Τα αντικείμενα από κελύφη αυγών στο έργο του Alexei Kostroma αναδεικνύουν το θέμα των μικρόκοσμων και μακρόκοσμων που κυβερνώνται από την αόρατη μαθηματική αρμονία των αριθμών. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί φυσικά λευκά κελύφη αυγών, για να δημιουργήσει γεωμετρικές δομές. Στην εσωτερική επιφάνεια κάθε κελύφους έχουν εγγραφεί με αόρατη μελάνη οι αριθμοί 1 έως 9. Το άθροισμά τους συνιστά έναν κώδικα πληροφορίας. Οι σειρές από κελύφη σχηματίζουν μια εικόνα του ατομικού μικρόκοσμου, ενώ οι κύκλοι αποδίδουν τον μακρόκοσμο. Η μελέτη του κόσμου των ατόμων γνωρίζει ιδιαίτερη άνθηση την εποχή της νανοτεχνολογίας, εξ ου και ο τίτλος της σειράς: NANO. Ο αριθμός στον τίτλο κάθε αντικειμένου παραπέμπει στη σύνθεσή του: για παράδειγμα, το NANO 163 δημιουργήθηκε από 163 ψηφιοποιημένα κελύφη αυγών. Οι αόρατοι αυτοί αριθμοί γίνονται ορατοί μόνο υπό υπεριώδες (UV) φως.
Ο Alexei Kostroma είναι καλλιτέχνης, θεωρητικός, και ερευνητής. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 έχει συγκροτήσει την καλλιτεχνική κοσμοθεωρία, που ονομάζεται THE ORGANIC WAY (Ο Οργανικός Τρόπος), με κεντρική ιδέα τη μελέτη των σχέσεων μεταξύ φυσικών και κοινωνικών νόμων. «Ο Οργανικός Τρόπος είναι ένας τρόπος γνώσης της ενότητας των νοημάτων» (όπως τον έχει ορίσει ο ίδιος ο καλλιτέχνης το 2016). Δουλεύοντας συστηματικά με κελύφη αυγών, λευκά φτερά, αριθμούς και κίτρινη χρωστική, ο Kostroma αναγνωρίζει αυτά τα τέσσερα μέσα ως «καλλιτεχνικά σημεία» ή «σήματα» (brands) του έργου του. Συμπυκνώνοντας την ποικιλομορφία της μακράς δημιουργικής του πορείας, κατέληξε στο THE POINT (Το Σημείο), ένα θεμελιώδες φαινόμενο που καθορίζει την αρχή και το τέλος όλων των γεγονότων και φαινομένων. Ζει και εργάζεται στο Βερολίνο.
Linda Loh
Orbs + Deep Pink
HD video [10:17 min], 2018–2023
photography, video, TouchDesigner
The Orbs are restless, quivering representations of luminous circular forms, existing and not existing, hovering in their own version of space. They morph across colour fields, eventually transmuting into Deep Pink, a final circle of quietude. An arbitrary boundary, like a drawing, that could be a portal, somewhere...
Linda Loh
Tenuous Connections
4K Video [7:15 min], 2025
polycam phone scanning, Blender 3D, Davinci Resolve
This video work explores digital materiality as transformed from the physical living world. It is a durational video from a 3D phone scan of an acacia gall rust fungus. The scan was colored using luminous textures from the artist’s own digital 3D world, which happens to be like an overgrown garden. The form was animated and decimated to abstraction. Luminous, whirling, ever changing; infinite motion.
Linda Loh
Green Dreams
HD Video [1:12 min], 2025
gaussian splat scan with phone, edited Davinci Resolve
A rendered dreamy fly through of the abstracted parallel-universe-like space in the grass revealed by a Gaussian splat scan.
Linda Loh is a visual artist working between New York City and Melbourne, Australia. Her multimedia practice explores the elusive form and materiality of digital space through transformed sources of light. She has exhibited widely in Australia and the USA, with works included in projection festivals, public LED billboard projects, online events, screenings, and art galleries. Loh has undertaken several international artist residencies, including NARS in New York City (2018). In 2021, she completed a Master of Fine Arts in Computer Arts at the School of Visual Arts, New York.
Linda Loh
Orbs + Deep Pink [Ουράνιες σφαίρες + Βαθύ ροζ]
Βίντεο υψηλής ευκρίνειας (HD) [διάρκειας 10’17’’], 2018–2023
φωτογραφία, βίντεο, TouchDesigner
Τα Orbs είναι αεικίνητες φωτεινές κυκλικές μορφές, που μοιάζουν να υπάρχουν και να μην υπάρχουν, καθώς αιωρούνται σε μια δική τους χωρική διάσταση. Καθώς περνάει ο χρόνος μεταμορφώνονται χρωματικά, μέχρι που τελικά μετατρέπονται σε ένα βαθύ ροζ (Deep Pink), κατασταλάζοντας σε ένα τελικό, σταθερό κυκλικό σχήμα. Ένα αυθαίρετο όριο, το οποίο, σαν ζωγραφιά, που θα μπορούσε να είναι μια πύλη προς κάπου…
Linda Loh
Tenuous Connections [Αμυδρές Συνδέσεις]
Βίντεο σε ανάλυση 4K [διάρκειας 7’15’’], 2025
σάρωση με κινητό με polycam, Blender 3D, DaVinci Resolve
Το βίντεο εξερευνά την ψηφιακή υλικότητα, όπως μετασχηματίζεται από τον φυσικό, έμβιο κόσμο. Μέσω της τρισδιάστατη σάρωσης με κινητό, αναπαριστά πώς ο μύκητας σκωρία προσβάλλει μια ακακία. Η σάρωση χρωματίστηκε με φωτεινές υφές από τον ψηφιακό τρισδιάστατο κόσμο της ίδιας της καλλιτέχνιδας, που μοιάζει με χορταριασμένο κήπο. Η μορφή ανιμαρίστηκε και στη συνέχεια εξαϋλώθηκε αφαιρετικά, φωτεινή, στροβιλιζόμενη, διαρκώς μεταβαλλόμενη, σε αέναη κίνηση.
Linda Loh
Green Dreams [Πράσινα Όνειρα]
Βίντεο υψηλής ευκρίνειας (HD) [διάρκειας 1’12’’], 2025
Σάρωση με τεχνική Gaussian splatting και τη χρήση κινητού. Επεξεργασία με DaVinci Resolve
Μια ονειρική πτήση στο γρασίδι, μέσα σε έναν αφαιρετικό χώρο που μοιάζει με παράλληλο σύμπαν, όπως αποτυπώθηκε με τη σάρωση Gaussian splatting.
Η Linda Loh είναι εικαστική καλλιτέχνιδας. Εργάζεται μεταξύ Νέας Υόρκης και Μελβούρνης. Η πολυμεσική πρακτική της εξερευνά τη φευγαλέα μορφή και υλικότητα του ψηφιακού χώρου μέσα από μετασχηματισμένες πηγές φωτός. Έχει πάρει μέρος σε εκθέσεις στην Αυστραλία και τις ΗΠΑ, και έργα της έχουν παρουσιαστεί σε φεστιβάλ, σε πρότζεκτ με δημόσιες πινακίδες LED, σε online εκδηλώσεις, σε κινηματογραφικές προβολές και γκαλερί. Έχει συμμετάσχει σε πολλά διεθνή προγράμματα φιλοξενίας καλλιτεχνών, μεταξύ των οποίων το NARS στη Νέα Υόρκη (2018). Το 2021 ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στις ψηφιακές μορφές τέχνης (MFA in Computer Arts) στο School of Visual Arts της Νέας Υόρκης.
Natalia Lyakh
WaterProof
installation, 2020
3 plexiglass objects [8 x 8 x 2.5 cm], digital photo, sculptured silicone glue,video, MP4 [1:20 min];
three LCD screens, headphones
Water is the basis of life and a recurring symbol in mythology, philosophy, and psychology. According to Carl Jung, it is the best metaphor for the unconscious — individual or collective: mutable, deep, purifying, carrying danger or inspiration. “Until you make the unconscious conscious, it will direct your life and you will call it fate.” — Carl Jung.
In WaterProof objects, “water” has invaded the miniature screens, symbolising our unconscious filtering of the perception of the world. These bubbles might serve as a physical metaphor for our subjectivity: each of us sees the world through our personal associations. Those incrusted bubbles illustrate the complex properties of our perception and understanding of the world.
At a certain angle, the real image becomes saturated or almost invisible, while its reflected shadow dominates — illustrating Jung’s shadow-archetype theory: what is dark in us becomes clear in our shadow.
The video triptych stands in opposition; it serves as a metaphor for the collective unconscious, which exerts an overwhelming influence on the minds of individuals. Transparent bubbles reveal personal perception and the collective unconscious, where individual and shared experiences merge. These effects vary widely, as they involve virtually every emotion and situation. Our emotions, personal thoughts, and experiences intertwine with shared memories, shaping our beliefs and behaviors, blurring the line between the individual and the collective. We can only imagine this proportion within ourselves.
Our inner nature is hidden, complex, and connected with the collective unconscious. The installation WaterProof invites us to investigate it — to approach self-understanding, to uncover unseen currents of the mind, unspoken fears, and unacknowledged desires that constantly shape and distort our reality. Our shadows may be dark or their opposite — they may destroy or inspire, bringing us either to darkness or to the highest point of creativity.
Nataliya Lyakh is a multimedia artist. Passionate about painting, sculpture and photography from early childhood, she graduated with a PhD in neuro-linguistics, focusing on brain-asymmetry and speech processing. Her scientific career did not hinder her artistic development — she continues to experiment with photography and video art.
Since 2000, Natalia Lyakh has devoted her full-time attention to photography, video art, short films and video installations, working in Paris, Stockholm, Istanbul, Milano, Rome, New York and London, participating in different art shows and festivals. Her work can be found in private and public collections, including the Russian Museum.
Influenced by her former scientific research, she invites viewers to discover the magic dimensions, abstractions, hidden in the simplest objects that surround us, as seen through the lens of a microscope, the prism of binoculars, a periscope or a kaleidoscope. Her creations with plexiglas, aluminium, video or video installation are invitations to discover our daily life objects or situations with aesthetic, innovative and perplexing treatment.
She lives and works in Paris, France.
WaterProof [Αδιάβροχο]
εγκατάσταση, 2020
3 αντικείμενα από πλεξιγκλάς [8x8x2,5 εκ.], ψηφιακή φωτογραφία, σμιλεμένη κόλλα σιλικόνης, βίντεο, αρχείο MP4 [διάρκειας 1’20’’];
τρεις οθόνες LCD, ακουστικά
Το νερό είναι το θεμέλιο της ζωής και οικείο σύμβολο στη μυθολογία, τη φιλοσοφία και την ψυχολογία. Σύμφωνα με τον Καρλ Γιουνγκ, το νερό είναι η ιδανική μεταφορά για το ασυνείδητο, είτε το ατομικό είτε το συλλογικό: μεταβλητό, βαθύ, καθαρτήριο, φορέας κινδύνου αλλά και έμπνευσης. «Μέχρι να κάνεις το ασυνείδητο συνειδητό, αυτό θα κατευθύνει τη ζωή σου, κι εσύ θα το αποκαλείς πεπρωμένο». — Καρλ Γιουνγκ.
Στα αντικείμενα του WaterProof, το «νερό» έχει εισβάλει στις μικροσκοπικές οθόνες, συμβολίζοντας το ασυνείδητο φιλτράρισμα της αντίληψής μας για τον κόσμο. Αυτές οι φυσαλίδες μπορούν να ερμηνευτούν ως απτή μεταφορά της υποκειμενικότητάς μας: ο καθένας μας βλέπει τον κόσμο μέσα από το δικό του πρίσμα και τις δικές του παραστάσεις. Οι εγκλωβισμένες αυτές φυσαλίδες απεικονίζουν τις σύνθετες ιδιότητες της πρόσληψης και κατανόησης του κόσμου.
Ιδωμένη από συγκεκριμένη γωνία, η πραγματική εικόνα γίνεται κορεσμένη, σχεδόν αόρατη, ενώ υπερισχύει η αντανακλώμενη σκιά της, εικονοποιώντας έτσι τη θεωρία του Γιουνγκ για το αρχέτυπο της Σκιάς: κάθε τι που είναι σκοτεινό μέσα μας, αποκαλύπτεται στη σκιά μας.
Το τρίπτυχο βίντεο λειτουργεί αντιδιασταλτικά ως μεταφορά για το συλλογικό ασυνείδητο και τη συντριπτική επίδρασή του στον νου των ατόμων. Διαφανείς φυσαλίδες αποκαλύπτουν την προσωπική αντίληψη και το συλλογικό ασυνείδητο, το σημείο όπου συγχωνεύονται οι ατομικές και οι κοινές εμπειρίες. Τα αποτελέσματα αυτά εμφανίζουν μεγάλη ποικιλομορφία, καθώς περιλαμβάνουν σχεδόν κάθε συναίσθημα και κατάσταση. Τα συναισθήματά μας, οι προσωπικές μας σκέψεις και εμπειρίες συνυφαίνονται με τις κοινές μνήμες, διαμορφώνοντας τις πεποιθήσεις και συμπεριφορές μας, και θολώνοντας τα όρια ανάμεσα στο ατομικό και το συλλογικό. Μπορούμε μόνο να υποθέσουμε αυτή την αντιστοιχία εντός μας.
Η μύχια φύση μας παραμένει κρυμμένη, περίπλοκη και συνδεδεμένη με το συλλογικό ασυνείδητο. Η εγκατάσταση WaterProof μάς προσκαλεί να την εξερευνήσουμε: να προσεγγίσουμε την αυτογνωσία, να αποκαλύψουμε ανεπίγνωστες σκέψεις, άφατους φόβους και ανεκδήλωτες επιθυμίες που διαρκώς διαμορφώνουν και παραμορφώνουν την πραγματικότητά μας. Οι σκιές μας μπορεί να είναι σκοτεινές ή το αντίθετο, να καταστρέφουν ή να εμπνέουν, οδηγώντας μας είτε στο σκοτάδι είτε στο ύψιστο σημείο δημιουργικότητας.
Η Natalia Lyakh είναι πολυμεσική καλλιτέχνιδα. Από μικρό παιδί είχε πάθος για τη ζωγραφική, τη γλυπτική και τη φωτογραφία. Έχει διδακτορικό στον τομέα της νευρογλωσσολογίας, εστιάζοντας στην εγκεφαλική ασυμμετρία και την επεξεργασία της ομιλίας. Η επιστημονική της έρευνα δεν στάθηκε εμπόδιο στην καλλιτεχνική της εξέλιξη, καθώς συνεχίζει να πειραματίζεται με τη φωτογραφία και την τέχνη του βίντεο.
Από το 2000 αφιερώθηκε πλήρως στη φωτογραφία, τον τέχνη του βίντεο, τις ταινίες μικρού μήκους και τις εγκαταστάσεις βίντεο, δουλεύοντας στο Παρίσι, τη Στοκχόλμη, την Κωνσταντινούπολη, το Μιλάνο, τη Ρώμη, τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο. Έχει πάρει μέρος σε πολυάριθμες εκθέσεις και φεστιβάλ. Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές, συμπεριλαμβανομένου του Ρωσικού Μουσείου.
Με επιρροές από την επιστημονική της έρευνα, προσκαλεί τους θεατές να ανακαλύψουν τις μαγικές διαστάσεις και αφαιρέσεις που κρύβονται στα απλούστερα αντικείμενα που μας περιβάλλουν, ιδωμένα μέσα από τον φακό ενός μικροσκοπίου, ενός ζεύγους κιαλιών, ενός περισκοπίου ή ενός καλειδοσκοπίου. Οι δημιουργίες της με πλεξιγκλάς, αλουμίνιο, βίντεο και εγκαταστάσεις βίντεο μάς προσκαλούν να ανακαλύψουμε καθημερινά αντικείμενα και καταστάσεις με μια νέα, φιλοπερίεργη αισθητική και προσέγγιση.
Ζει και εργάζεται στο Παρίσι.
Katerina Moschou
The Gardener is Absent
multimedia installation, 2025
Archicad, Autocad, Arduino; CNC cut solid timber planks, laser cut steel plate, found branch wood, servo motor, ball bearings, laser cut acrylic sheets, threaded steel rod, timber frame
At the core of The Gardener is Absent. lies an exploration of confinement, seen through the practice of gardening. Natural shapes and limits become increasingly bound to human whims and processes than nature itself. Greenery has been used as a purely aesthetic tool throughout human history. Today, having largely displaced nature and drawn by their own ideas of order and control, humans are creating more and more containers to place nature, making the garden a site of brittle negotiation.
Through sculpture, photography, and painting, I shape a hybrid language that conveys the puzzling feel of the new natural landscape, where boundaries alternate between blurry and sharp. Inspired by the idea of grafting, as a gesture of imperfection, an acknowledgment that life emerges when different and disparate forms come into contact, I extend this into design as a contemporary metaphor for adaptability and resilience.
Katerina Moschou is a multidisciplinary artist working across sculpture, photography, printmaking, and painting. Rooted in everyday narratives, her work traces unnoticed gestures and fleeting moments of intimacy, translating them through material and form. Engaging deeply with tactile experience and the many domains that shape it, she explores the convergence of man-made and natural elements to form fluid landscapes that question where boundaries begin or dissolve.
Katerina Moschou participated in the Artist Residency Programme at The Paddocks in Spring 2025. The photobook How to Drive, created in collaboration with Zoetrope Athens, received the Polycopies & Co Grant (Paris, 2022), the ArtsLibris Banc Sabadell Award (Barcelona, 2023), and was shortlisted for the PhotoEspaña Best Photography Book Award (Madrid, 2023) and Women by Women by PhotoVogue (2025).
The Gardener is absent
πολυμεσική εγκατάσταση, 2025
Archicad, Autocad, Arduino; Συμπαγείς ξύλινες σανίδες κομμένες με CNC, χαλυβδοέλασμα κομμένο με laser, φυσικά κλαδιά ξύλου, σερβοκινητήρας, ρουλεμάν, ακρυλικά φύλλα κομμένα με laser, σπειρωτή χαλύβδινη ράβδος, ξύλινος σκελετός
Στην καρδιά του έργου The Gardener is Absent. βρίσκεται η διερεύνηση του περιορισμού, μέσα από την πρακτική της κηπουρικής. Οι φυσικές μορφές γίνονται ολοένα και περισσότερο εξαρτημένες από τις ανθρώπινες επιθυμίες και διαδικασίες, παρά με τη φύση την ίδια. Η βλάστηση έχει άλλωστε χρησιμοποιηθεί ως καθαρά αισθητικό εργαλείο σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Σήμερα όμως, έχοντας εκτοπίσει τη φύση και καθοδηγούμενοι από τις δικές τους ιδέες περί τάξης και ελέγχου, οι άνθρωποι δημιουργούν όλο και περισσότερα δοχεία για να τοποθετήσουν τη φύση, μετατρέποντας τον κήπο σε τόπο εύθραυστης διαπραγμάτευσης.
Μέσα από τη γλυπτική, τη φωτογραφία και τη ζωγραφική, διαμορφώνω μια υβριδική γλώσσα που αποδίδει την αινιγματική αίσθηση του νέου φυσικού τοπίου, όπου τα όρια εναλλάσσονται ανάμεσα στο ασαφές και το απόλυτο. Εμπνευσμένη από την ιδέα του μπολιάσματος, ως μία ατελής χειρονομία, μια αναγνώριση πως η ζωή αναδύεται όταν διαφορετικές και ετερόκλητες μορφές έρχονται σε επαφή, επεκτείνω αυτή τη σκέψη στον σχεδιασμό, ως σύγχρονη μεταφορά της προσαρμοστικότητας και της ανθεκτικότητας.
Η Κατερίνα Μόσχου (γεννημένη το 1991 στην Αθήνα) κινείται πολυδιάστατα μεταξύ γλυπτικής,φωτογραφίας, χαρακτικής και ζωγραφικής.Η πρακτική της βασίζεται στην καταγραφή καθημερινών αφηγήσεων αντλώντας έμπνευση από τυπικές χειρονομίες και οικεία γεγονότα, τα οποία μεταφράζει σε ύλη και μορφή. Εστιάζοντας στην απτική εμπειρία και στις πολλαπλές της εκφάνσεις, εξερευνά τη συνύπαρξη του τεχνητού και του φυσικού, συνθέτοντας ρευστά τοπία που επαναπροσδιορίζουν το πού αρχίζουν και πού καταλύονται τα όρια.
Η Κατερίνα Μόσχου συμμετείχε στο Πρόγραμμα Φιλοξενίας Καλλιτεχνών του The Paddocks την άνοιξη του 2025. Επιλέχθηκε από τις εκδόσεις Void ως Futures Photography Talent 2025. Το φωτογραφικό βιβλίο How to Drive, που δημιουργήθηκε σε συνεργασία με το Zoetrope Athens, έλαβε βραβείο υποστήριξης από το Polycopies&Co (Παρίσι, 2022), το βραβείο ArtsLibris Banc Sabadell (Βαρκελώνη, 2023) και ήταν στη λίστα για το Βραβείο Καλύτερου Φωτογραφικού Βιβλίου PhotoEspaña (Μαδρίτη, 2023) και το Women by Women από τη PhotoVogue (2025).
Tuula Närhinen
Alien Invaders
installation, 2021
nine photographs, appr. 60x85 cm each;
nine nest sculptures of variable dimensions (plastic filaments of colour-coded shock-tube detonator wires with other marine plastic detritus, eggshells, stones)
The project was triggered by an observation: some geese on the Harakka island had started using plastic filaments in the construction of their nests. Birds adapt to urban marine environments and tend to appropriate anthropogenic materials for their own purposes. The work sets out to revisit the story of avian evolution by elaborating on the imaginary potential of new hybrid bird species, genetically programmed to thrive on plastic detritus.
The installation consists of nine nest-sculptures put together of plastic waste drifted ashore with photographs of the nests placed in the natural habitat of the island. The main ingredients of the nests are the partly bleached filaments of colour-coded shock-tube detonator wires applied in initiating underbelly explosions. When the city of Helsinki expands, excavated rock material gets dumped into the sea together with bits and pieces of plastic wires used in blasting the bedrock.
Tuula Närhinen is an artist and researcher in visual arts. Tuula Närhinen holds an MFA from the Finnish Academy of Fine Arts and an MSc in Architecture from the Helsinki University of Technology. In 2016 she gained a Doctorate in Fine Arts from the Helsinki University of the Arts. Re-adapting methods and instruments derived from natural sciences, Närhinen facilitates visual renderings of natural phenomena. Alongside tracings and recordings, her installations showcase the processes of inscription and the DIY instruments implicated. Her works are represented in the collections of the Kiasma Museum of Contemporary Art and the Helsinki Art Museum. She lives and works in Helsinki, Finland.
Alien Invaders (Ξένοι Εισβολείς)
εγκατάσταση, 2021
εννέα φωτογραφίες, περίπου 60×85 εκ. η καθεμία·
εννέα γλυπτά-φωλιές μεταβλητών διαστάσεων (πλαστικά νήματα από χρωματιστά καλώδια πυροκροτητών, μαζί με άλλα θαλάσσια πλαστικά απορρίμματα, κελύφη αυγών, πέτρες)
Η έμπνευση για το συγκεκριμένο έργο ήρθε μέσα από μια παρατήρηση: κάποιες χήνες στο νησί Harakka της Φινλανδίας είχαν αρχίσει να χρησιμοποιούν πλαστικά νήματα για να φτιάξουν τις φωλιές τους. Τα πουλιά προσαρμόζονται στα αστικά θαλάσσια περιβάλλοντα και αξιοποιούν ανθρωπογενή υλικά για τις ανάγκες τους. Το έργο επιχειρεί να επανεξετάσει την εξέλιξη των πτηνών, φανταζόμενο νέα υβριδικά είδη πουλιών, γενετικά προγραμματισμένα να ευδοκιμούν σε περιβάλλοντα με πλαστικά απορρίμματα.
Η εγκατάσταση αποτελείται από εννέα γλυπτά-φωλιές, φτιαγμένες από πλαστικά απόβλητα που ξεβράστηκαν στην ακτή, μαζί με φωτογραφίες των φωλιών στο φυσικό τους περιβάλλον στο νησί. Τα κύρια υλικά των φωλιών είναι τα μερικώς αποχρωματισμένα νήματα των χρωματιστών καλωδίων πυροκροτητών, που χρησιμοποιούνται για υποθαλάσσιες εκρήξεις. Καθώς η πόλη του Ελσίνκι επεκτείνεται, τα εκσκαφέντα πετρώματα καταλήγουν στη θάλασσα μαζί με κομμάτια των πλαστικών καλωδίων που χρησιμοποιήθηκαν για την έκρηξη.
Η Tuula Närhinen είναι καλλιτέχνιδα και ερευνήτρια στις εικαστικές τέχνες. Έχει πτυχίο ΜFΑ από την Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φινλανδίας και MSc στην Αρχιτεκτονική από το Πολυτεχνείο του Ελσίνκι. Το 2016 απέκτησε διδακτορικό στις Καλές Τέχνες από το Πανεπιστήμιο Τεχνών του Ελσίνκι. Χρησιμοποιεί παραλλαγές μεθόδων και οργάνων από τις φυσικές επιστήμες, για να αποτυπώσει με οπτικό τρόπο φυσικά φαινόμενα. Οι εγκαταστάσεις της, πέρα από ίχνη και ηχογραφήσεις, παρουσιάζουν επίσης τις διαδικασίες εγγραφής και τα αντίστοιχα DIY όργανα που χρησιμοποιήθηκαν για τη δημιουργία τους. Έργα της περιλαμβάνονται στις συλλογές του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Kiasma και του Μουσείου Τέχνης του Ελσίνκι. Ζει και εργάζεται στο Ελσίνκι.
Jaanika Peerna
Cold Love 2
from the project “Glacier Elegy”
installation, 2025
pigment and ice on hand-cut film, magnets
This wall-based sculpture consists of multitude of identically shaped but unique pieces of mylar, each hand cut with uniform cuts and each with paint eroded by ice and water across the surface. The work takes on different forms each time it is installed by the artist, with the pieces recycled and reused, then assembled and falling in different ways. For the artist, this mimics the fluidity of water and the way that the same mass of water can appear in different places across the world and in different forms. Huge mass of water is also held in glaciers. Glaciers were formed layer by layer over long periods of time and hold memory of the atmosphere at the time of freezing. Peerna’s installations are labor intensive and are created one line, one drip and cut at the time. By doing it the artist is tuning into the life of a glacier and the flow of the water in an embodied way.
The title Cold Love refers to the kind of love Peerna calls the world to feel towards glaciers: love them warmly but keep the love cold not to make the beloved disappear.
Jaanika Peerna is an Estonian-born artist based in New York and Lisbon. Her work encompasses drawing, installation, and performance, often dealing with the theme of transitions in light, air, water and other natural phenomena. For her performances she often involves the audience in participatory reflection on the current climate meltdown. Her art practice stems from the corporeal experience of our existence and reaches towards enhanced awareness of the fragility, interconnectedness and wonder of all life.
She has exhibited her work and performed in the entire New York metropolitan area as well as internationally. Her work is in numerous private collections in the USA and Europe and is part of the Fonds National d’Art Contemporain and the Glyn Vivian Museum in the UK. Her work is represented by JHB Gallery, Artrovert and IdeelART. In 2022 a monograph Glacier Elegies was published by Terra Nova Press/MIT Press.
Cold Love 2 (Ψυχρή Αγάπη 2)
από το πρότζεκτ Glacier Elegy (Ελεγεία στους Παγετώνες)
εγκατάσταση, 2025
χρωστική και πάγος σε ταινία κομμένη με το χέρι, μαγνήτες
Αυτό το γλυπτό τοίχου αποτελείται από πολλά κομμάτια mylar, πανομοιότυπα στο σχήμα αλλά μοναδικά, το καθένα κομμένο με το χέρι ομοιόμορφα και με το εξωτερικό χρώμα τους διαβρωμένο από τον πάγο και το νερό. Κάθε φορά που εγκαθίσταται, το έργο παίρνει διαφορετικές μορφές, καθώς τα κομμάτια ανακυκλώνονται και ξαναχρησιμοποιούνται, συναρμολογούνται εκ νέου και πέφτουν με νέους τρόπους. Κατά την καλλιτέχνιδα, η διαδικασία αυτή μιμείται τη ρευστότητα του νερού και τον τρόπο με τον οποίο η ίδια μάζα νερού μπορεί να εμφανίζεται σε διαφορετικά σημεία του κόσμου με διαφορετικές μορφές. Τεράστιες μάζες νερού εμπεριέχονται και στους παγετώνες, που σχηματίστηκαν σταδιακά κατά τη διάρκεια των αιώνων, και διατηρούν τη μνήμη της ατμόσφαιρας που επικρατούσε τη στιγμή που το νερό έγινε πάγος. Οι εγκαταστάσεις της Peerna απαιτούν μεγάλη σωματική προσπάθεια και δημιουργούνται γραμμή-γραμμή, σταγόνα-σταγόνα, τομή-τομή, συντονίζοντας σωματικά την καλλιτέχνιδα με τη ζωή ενός παγετώνα και τη ροή του νερού.
Ο τίτλος Cold Love αναφέρεται στο είδος της αγάπης που η Peerna καλεί τον κόσμο να νιώσει για τους παγετώνες: να τους αγαπήσει θερμά, αλλά να κρατήσει την αγάπη ψυχρή, για να μην κινδυνεύσει το αγαπημένο αντικείμενο.
Η Jaanika Peerna είναι καλλιτέχνιδα γεννημένη στην Εσθονία με βάση τη Νέα Υόρκη και τη Λισαβόνα. Το έργο της περιλαμβάνει σχέδια, εγκαταστάσεις και περφόρμανς, που συχνά καταπιάνονται με το θέμα των μετασχηματισμών του φωτός, του αέρα, του νερού, και άλλων φυσικών φαινομένων. Στις περφόρμανς της συχνά εμπλέκει το κοινό σε μια συμμετοχική πράξη αναστοχασμού πάνω στην τρέχουσα κλιματική κρίση. Η καλλιτεχνική της πρακτική πηγάζει από τη σωματική εμπειρία της ύπαρξής μας και αποσκοπεί στην ευαισθητοποίηση του κοινού όσον αφορά την ευπάθεια, την αλληλεξάρτηση και το θαύμα κάθε μορφής ζωής.
Έχει εκθέσει το έργο της και ανεβάσει παραστάσεις σε όλη τη μητροπολιτική περιοχή της Νέας Υόρκης και διεθνώς. Τα έργα της βρίσκονται σε πολλές ιδιωτικές συλλογές στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, καθώς και στο Fonds National d’Art Contemporain και στο Μουσείο Glyn Vivian της Βρετανίας. Εκπροσωπείται από τις γκαλερί JHB Gallery, Artrovert και IdeelART. Το 2022 κυκλοφόρησε η μονογραφία Glacier Elegies από τις εκδόσεις Terra Nova Press/ MIT Press.
Mariateresa Sartori
5 Minutes of Wind
drawings series, 30x30 cm each, 2022
wind, charcoal powder, linseed oil on cotton paper
Work realised using the anemometer, an instrument commonly used in meteorology to measure wind speed.
As is commonly the case in my work, I preferred empirical measurement to technological one and so I cut the anemometer’s data transmission cables and instead applied single strands of wool to each cup, which dipped in linseed oil carry, as they rotate, pushed by the wind, the charcoal powder lying on the paper. The anemometer is placed in the centre of the paper and exposed to the natural wind for 5 minutes. The circular pattern that emerges varies depending on the wind speed, its duration, any changes of course, interruptions or complete absence of propulsive thrust.
What interests me is the tendency towards a mechanical objectivity, which is never completely achieved since the anemometer thus reworked is imbued with subjectivity. I am interested in the field of tension between the subjective and the objective. The transformation from technological to mechanical/empirical instrument counteracts the achievement of objectivity, which remains, however, an ideal to strive for, a tension towards. — Mariateresa Sartori
Mariateresa Sartori is a visual and sound artist. Her research revolves around three thematic fulcrums: empirical scientific method; behavioral dynamics, often in relation to neurosciences; music and sound in relation to language. She often collaborates with experts from the various disciplines she explores geologists, theoretical physicists, linguists, musicologists, musicians, singers, actors, botanists, and ornithologists. She has exhibited in numerous museums and galleries in Italy and abroad, including the Therese Giehse Halle, Münchner Kammerspiele, Habibi Kiosk (Munich), Stanislavsky Electrotheatre (Moscow); Chopin Museum (Warsaw, Poland), Cairn Centre d'art (Digne-les-Bains, France), Ikon Gallery (Birmingham, UK), Fondazione Querini Stampalia (Venice, Italy), Moscow Museum of Modern Art (Russia), Palazzo Fortuny (Venezia, Italy), Museum of the Russian Academy of Fine Arts (St. Petersburg, Russia), MACRO Museum (Rome, Italy), Hangar Bicocca (Milano), Les Ateliers d’Artistes (Marseille, France) and many more. Lives and works in Venice, Italy.
5 Minutes of Wind (5 λεπτά ανέμου)
σειρά σχεδίων, κάθε φύλλο 30x30 εκ., 2022
άνεμος, σκόνη κάρβουνου, λινέλαιο σε βαμβακερό χαρτί
Το έργο δημιουργήθηκε χρησιμοποιώντας ανεμόμετρο, ένα όργανο που χρησιμοποιείται στη μετεωρολογία για τη μέτρηση της ταχύτητας του ανέμου.
Όπως συχνά συμβαίνει στην πρακτική μου, προτίμησα την εμπειρική από την τεχνολογική μέτρηση: έκοψα τα καλώδια μετάδοσης δεδομένων του ανεμόμετρου και στερέωσα μονόινα νήματα μαλλιού σε κάθε κυπελλάκι, τα οποία, βουτηγμένα στο λινέλαιο, μεταφέρουν καθώς περιστρέφονται από τον άνεμο τη σκόνη κάρβουνου που έχει απλωθεί στο χαρτί. Το ανεμόμετρο είναι τοποθετημένο στο κέντρο του χαρτιού και εκτίθεται στον φυσικό άνεμο επί 5 λεπτά. Το κυκλικό ίχνος που προκύπτει μεταβάλλεται ανάλογα με την ταχύτητα και τη διάρκεια του ανέμου, τυχόν αλλαγές κατεύθυνσης, διακοπές ή συνθήκες πλήρους νηνεμίας.
Με ενδιαφέρει η τάση προς μια μηχανική αντικειμενικότητα, η οποία δεν επιτυγχάνεται ποτέ απόλυτα, καθώς το ανασχεδιασμένο ανεμόμετρο είναι εμποτισμένο με υποκειμενικότητα. Με ενδιαφέρει το πεδίο έντασης μεταξύ υποκειμενικού και αντικειμενικού. Η μετατροπή του ανεμόμετρου από τεχνολογικό σε μηχανικό/εμπειρικό όργανο αντιστρατεύεται την επίτευξη της αντικειμενικότητας, η οποία ωστόσο παραμένει ένα ιδεώδες, μια διαρκής τάση προς αυτήν. — Mariateresa Sartori
Η Mariateresa Sartori είναι εικαστική και ηχητική καλλιτέχνιδα. Η έρευνά της περιστρέφεται γύρω από τρεις θεματικούς άξονες: την εμπειρική επιστημονική μέθοδο, τις συμπεριφορικές δυναμικές (συχνά σε σχέση με τις νευροεπιστήμες), και τη μουσική και τον ήχο σε σχέση με τη γλώσσα. Συνεργάζεται συχνά με ειδικούς από τα πεδία που διερευνά (γεωλόγους, θεωρητικούς φυσικούς, γλωσσολόγους, μουσικολόγους, μουσικούς, τραγουδιστές, ηθοποιούς, βοτανολόγους, ορνιθολόγους). Έχει εκθέσει σε μουσεία και γκαλερί στην Ιταλία και διεθνώς, μεταξύ άλλων: Therese Giehse Halle, Münchner Kammerspiele, Habibi Kiosk (Μόναχο), Stanislavsky Electrotheatre (Μόσχα), Μουσείο Σοπέν (Βαρσοβία, Πολωνία), Cairn Centre d'art (Digne-les-Bains, Γαλλία), Ikon Gallery (Μπέρμιγχαμ, Βρετανία), Fondazione Querini Stampalia (Βενετία, Ιταλία), Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Μόσχας (Ρωσία), Palazzo Fortuny (Βενετία, Ιταλία), Μουσείο της Ρωσικής Ακαδημίας Τεχνών (Αγία Πετρούπολη, Ρωσία), Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Ρώμης-MACRO (Ρώμη, Ιταλία), Hangar Bicocca (Μιλάνο), Les Ateliers d’Artistes (Μασσαλία, Γαλλία) κ.α. Ζει και εργάζεται στη Βενετία.
Alexander Terebenin
Triptychs
photos, slideshow on three screens, 2007–2017
Supported by CYLAND MediaArtLab
The triptych form originated in the early Christian art. It was a popular format for religious paintings in the Middle Ages. The middle part contained the main subject, and the wings were a compositional complement, though they too could be viewed as a separate work.
In the early 20th century, a threefold polyptych inspired Kazimir Malevich. Originally, his Black Square was called Tetragon, and it was a component of the triptych, together with Black Circle and Black Cross. Alexandre Benois noted: “Undoubtedly, this is indeed the icon which Messieurs Futurists prefer to Madonnas and impudent Venuses.” A hundred years after the advent of Black Square, Alexander Terebenin has created a minimalist and abstract triptych, using the pictorial geometry of vanishing scenery. The squares, rectangles, crosses, “spied on” by a camera, are written into the three-part format. Traces of life of the previous generations turn into secret signs and sacral symbols.
Alexander Terebenin graduated from the Architectural College in Leningrad. A professional artist and photographer, Terebenin also created art objects and installations. He participated in over 70 exhibitions in Russia and internationally. His works are held in the collections of the Museum of the History of St. Petersburg, the Kolodzei Art Foundation (New York, USA), as well as in galleries and private collections in Russia, the United States, Israel, Germany, Finland, and other countries.
Terebenin curated several art projects, including The Conversion (St. Petersburg, 2012) and The Signal (St. Petersburg, 2014). In collaboration with artist Petr Belyi, he was nominated for the Innovation Prize — Russia’s most prestigious contemporary art award — for Best Curatorial Project of 2014.
Τρίπτυχα (Triptychs)
φωτογραφίες, προβολή διαφανειών σε τρεις οθόνες, 2007–2017
Με την υποστήριξη του CYLAND MediaArtLab
Η μορφή του τρίπτυχου γεννήθηκε στην πρώιμη χριστιανική τέχνη και υπήρξε δημοφιλής φόρμα της θρησκευτικής ζωγραφικής κατά τον Μεσαίωνα. Το μεσαίο πάνελ έφερε το κυρίως θέμα, ενώ τα δύο πλευρικά λειτουργούσαν συμπληρωματικά, μολονότι μπορούσαν να ερμηνευτούν και αυτά αυτοτελώς.
Στις αρχές του 20ού αιώνα, ένα τριπλό πολύπτυχο ενέπνευσε τον Καζιμίρ Μαλέβιτς. Αρχικά το Μαύρο Τετράγωνο αποτελούσε μέρος ενός τρίπτυχου μαζί με τον Μαύρο Κύκλο και τον Μαύρο Σταυρό. Όπως είχε σημειώσει ο Alexandre Benois: «Αναμφίβολα, αυτή είναι πράγματι η εικόνα που οι Αξιότιμοι Φουτουριστές προτιμούν από τις Θεοτόκους και τις προκλητικές Αφροδίτες». Έναν αιώνα μετά το Μαύρο Τετράγωνο, ο Alexander Terebenin δημιουργεί ένα μινιμαλιστικό, αφηρημένο τρίπτυχο, αξιοποιώντας την εικαστική γεωμετρία του φευγαλέου σκηνικού. Τετράγωνα, ορθογώνια, σταυροί «κατοπτεύονται» από μια κάμερα και εγγράφονται στο φορμά του τρίπτυχου. Τα ίχνη ζωής προηγούμενων γενεών μετατρέπονται σε μυστικά σημεία και ιερατικά σύμβολα.
Ο Alexander Terebenin αποφοίτησε από το Αρχιτεκτονικό Κολέγιο του Λένινγκραντ. Επαγγελματίας εικαστικός και φωτογράφος, δημιούργησε επίσης αντικείμενα τέχνης και εγκαταστάσεις. Έχει λάβει μέρος σε περισσότερες από 70 εκθέσεις στη Ρωσία και διεθνώς. Έργα του βρίσκονται στις συλλογές του Μουσείου Ιστορίας της Αγίας Πετρούπολης, του Ιδρύματος Τέχνης Kolodzei (Νέα Υόρκη, ΗΠΑ), καθώς και σε γκαλερί και ιδιωτικές συλλογές στη Ρωσία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ, τη Γερμανία, τη Φινλανδία και αλλού.
Επιμελήθηκε, μεταξύ άλλων, τα πρότζεκτ The Conversion (Αγία Πετρούπολη, 2012) και The Signal (Αγία Πετρούπολη, 2014). Σε συνεργασία με τον καλλιτέχνη Petr Belyi προτάθηκε για το Βραβείο Καινοτομίας — το σημαντικότερο βραβείο σύγχρονης τέχνης της Ρωσίας — για το Καλύτερο Επιμελητικό Πρότζεκτ του 2014.
Maria Varela
Butterflies of the Beautiful
sculptural installation, 300 x 150 cm, 2025
Python, RunwayML, Adobe Illustrator and Photoshop;
handwoven cotton textiles, recycled PET sequins, galvanized steel sheet
Data retrieved from UN Woman, The Progress on the Sustainable Development Goals: The Gender Snapshot 2023
The work consists of four handwoven textiles in which color composition transforms gender equality data into a visual representation. Together they form the image of a butterfly, a symbol of constant transformation and becoming, before reaching the ultimate point of its beauty. Its starting point was the UN Women report, which states that the goal of achieving gender equality by 2030 will not be realized, at the current pace, it will need at least 300 years more.
In nature, the colors of butterflies are produced by the reflective layers of scales on their wings. To generate the wing patterns, a machine learning algorithm was trained on microscope photographs of scales from actual butterflies. Their chromatic correspondence follows data values from UN reports (The Gender Snapshot 2023). The resulting patterns were woven into four textiles, where the scales were simultaneously hand-embroidered during the weaving process, creating a decorative surface that functions as a biomimetic representation.
The work highlights the gap between institutional goals for equality and the slow course of social change, with the butterfly embodying this continuous transition. The encounter of algorithm and weaving confronts the speed of computation with the persistence of manual labor, while cold statistical data is transformed into an aesthetic experience. The biomimetic rendering of the scales bridges nature and society, reminding us that both evolve through repetition and recurring patterns.
Maria Varela is an interdisciplinary artist and an assistant professor of Fine Arts at UoWM. Her research focuses on creative applications of technologies, textile data visualization and collaborative production with women communities. She experiments with ways in which the archival event is transcribed from the digital environment to the physical world. She creates digital and physical artifacts and events, exploring concepts such as identity, memory, tradition and their constructions.
She has presented her work in numerous exhibitions internationally: Méditerranées (Mucem, Marseille), Symbiotics (EMST, Athens), Plasmata II (Onassis Foundation, Ioannina), Circular Cultures Milano Design Week (Onassis Foundation – British Council, Milan), Handmade (EMST – Schwarz Foundation – Art Space Pythagorion, Samos), Statecraft (EMST, Athens), The event of the thread (MOMus, Thessaloniki), International Art Award (TMoFA, Taoyuan), 19th Contemporary Art Festival Sesc_Videobrasil (Sesc Pompeia, São Paulo), 16th International Media Art Biennale WRO (Vrotslav), No Country for Young Men (Bozar Palais de Beaux Art, Brussels ), Future past — Past future: Transmediale (Berlin), AFresh (EMST, Athens), Visual Dialogues (Onassis Foundation, Athens)
Butterfly of the Beautiful
Γλυπτική εγκατάσταση, 300 x 150 cm, 2025
Python, RunwayML, Adobe Illustrator και Photoshop;
Χειροποίητα βαμβακερά υφαντά, ανακυκλωμένες παγιέτες PET, γαλβανισμένο χαλυβδόφυλλο
δεδομένα από τον οργανισμό UN Women, Έκθεση “Progress on the Sustainable Development Goals: The Gender Snapshot 2023
Το έργο αποτελείται από τέσσερα χειροποίητα υφαντά, στα οποία η χρωματική σύνθεση μετατρέπει τα δεδομένα ισότητας φύλων σε οπτική αναπαράσταση. Μαζί σχηματίζουν την εικόνα μιας πεταλούδας, συμβόλου της διαρκούς μεταμόρφωσης και του συνεχούς γίγνεσθαι, πριν φτάσει στο απόλυτο σημείο της ομορφιάς της. Αφετηρία του έργου αποτελεί η έκθεση του οργανισμού UN Women, σύμφωνα με την οποία ο στόχος επίτευξης ισότητας έως το 2030 δεν πρόκειται να υλοποιηθεί, καθώς με τον σημερινό ρυθμό, θα χρειαστούν τουλάχιστον 300 χρόνια ακόμη.
Στη φύση, τα χρώματα των πεταλούδων παράγονται από τα ανακλαστικά στρώματα των φολίδων στα φτερά τους. Για τη δημιουργία των μοτίβων των φτερών, εκπαιδεύτηκε ένας αλγόριθμος μηχανικής μάθησης με φωτογραφίες μικροσκοπίου από φολίδες πραγματικών πεταλούδων. Η χρωματική αντιστοίχιση βασίστηκε σε δεδομένα από τις αναφορές του ΟΗΕ (The Gender Snapshot 2023). Τα παραγόμενα μοτίβα υφάνθηκαν σε τέσσερα υφαντά, όπου οι φολίδες ενσωματώθηκαν χειροποίητα κατά τη διαδικασία της ύφανσης, δημιουργώντας μια διακοσμητική επιφάνεια που λειτουργεί ως βιομιμητική αναπαράσταση.
Το έργο αναδεικνύει το χάσμα ανάμεσα στους θεσμικούς στόχους για ισότητα και στη βραδεία πορεία της κοινωνικής αλλαγής, με την πεταλούδα να αναδεικνύει τη συνεχή μετάβαση. Η συνάντηση του αλγορίθμου με την ύφανση φέρνει αντιμέτωπη την ταχύτητα των υπολογιστικών συστημάτων με την επιμονή της χειρωνακτικής εργασίας, ενώ τα ψυχρά στατιστικά δεδομένα μετασχηματίζονται σε αισθητική εμπειρία. Η βιομιμητική απόδοση των φολίδων γεφυρώνει τη φύση με την κοινωνία, υπενθυμίζοντας ότι και τα δύο εξελίσσονται μέσα από επαναλήψεις και επαναλαμβανόμενα μοτίβα.
Η Μαρία Βαρελά είναι εικαστικός και επίκουρη καθηγήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών του ΠΔΜ. Το έργο της εστιάζει στις δημιουργικές εφαρμογές των τεχνολογιών, στην υφαντική οπτικοποίηση δεδομένων και στη παραγωγή σε συνεργασία με κοινότητες γυναικών. Πειραματίζεται με τρόπους που το αρχειακό γεγονός μεταγράφεται από το ψηφιακό περιβάλλον στο φυσικό κόσμο. Δημιουργεί ψηφιακά και φυσικά αντικείμενα, συστήματα και εκδηλώσεις διερευνώντας έννοιες όπως η ταυτότητα, η μνήμη, η παράδοση και οι κατασκευές αυτών. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε πολυάριθμες εκθέσεις διεθνώς όπως: Méditerranées (Mucem, Μασσαλία), Συμβιωτικά (EΜΣΤ, Αθήνα), Plasmata II (Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Iωάννινα), Circular Cultures Milano Design Week (Στέγη Ιδρύματος Ωνάση - Βρετανικό Συμβούλιο, Μιλάνο), Ηandmade (EMΣΤ - Schwarz Foundation - Art Space Pythagorion, Σάμος), Statecraft (EMΣΤ, Αθήνα), The event of the thread (MOMus, Θεσσαλονίκη), International Art Award (TMoFA, ΤάοΓιουάν), 19th Contemporary Art Festival Sesc_Videobrasil (Sesc Pompeia, Σάο Πάολο), 16th International Media Art Biennale WRO (Βρότσλαβ), No Country for Young Men (Bozar Palais de Beaux Art, Βρυξέλλες), Future past – Past future: Transmediale (Βερολίνο), Εκ Νέου (ΕΜΣΤ, Αθήνα), Εικαστικοί Διάλογοι (Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Αθήνα) μεταξύ άλλων.
Eric Vernhes
The wave
object, 2015
steel, nickel silver, aluminum, wood, coated paper, electronics, electromechanics, 200 cm
A little girl on the beach plays with the power to attract and repel the waves. Her gestures synchronize with the back-and-forth movement of a pendulum, which in turn harmonizes with the sound of the ebb and the surf. The synchronization of the child's movement, that of nature (the sea) and that of the watchmaker's device (the pendulum) clearly demonstrates the causal links between them to serve an idea of temporal decomposition. But what exactly are these links? Or which of these three symbols is the most objective, humanly speaking, of the invention of time? I'm leaning towards the little girl, who, in her game of omnipotence, wants to be the organizer of all this imbalance. Beyond Newton's law, gravity or fluid mechanics, it's the unfolding of childhood and its games that make us aware of the advance of time.
Eric Vernhes is a time-based media artist. Lives and works in France. Since 2000, he has been designing and implementing computer tools that enable him to condense the editing, image/sound processing and broadcasting phases into a single operation. Surrounded by improvising musicians, he creates stage performances in which the creation of digital images and music proceeds from the same moment and gesture, either in interaction modalities, or thanks to the mastery of image improvisation, made possible by the development of specific interfaces. In 2008, he turned to the creation of kinetic, visual and sound devices and installations, programming their behavior according to self-generating, interactive or hybrid logics. The digital processes he uses are extracted from their technical context to serve a timeless discourse inspired by literature and philosophy.
Represented in Paris by Galerie Charlot, his work is part of several private foundations (Artphilein Foundation, Lugano — Stuart Frankel, Chicago — New Art Foundation, Barcelona, etc.).
Mathieu Zurstrassen
92Lb4
kinetic sculpture, 2025
DC motor, brass, aluminum, feathers, glass, wood
Mathieu Zurstrassen loves machines, which leads him to craft with a luxury of invention, machines that may sometimes seem utterly useless. With a combination of anthropomorphic adornments and complex mechanical devices he gives birth to hybrid creations, astonishing. Is all this only a fairly learned, brilliant, but gratuitous game? No, by shifting away from our daily reality filled with devices, by turning them away, he reveals a mutant universe. Art is always a game with matter and time, and Zurstrassen plays with our perceptions, the ephemeral and the duration.
N.B. Names were attributed by a "computerized random reference generator" It is a temporary designation prior adoption.
Mathieu Zurstrassen is a trained architect who from 2013 embraces the path of visual arts. In designing objects, he moves away from the projection of the drawing and focuses on the experimentation of construction. He gives added value to his work, symbolic and philosophical, on the quality of the invisible and the relationships thus created between the sender and receiver. He uses the codes of craftsmanship to solve aesthetical issues often at the borders of the unspeakable. Highly technical, Mathieu Zurstrassen combines the ambiguity of materials, a poetic thought made of humor and delicacy. He has exhibited in various events, galleries and festivals such as the KIKK Festival, Ars Electronica, Venice Biennale.
92Lb4
κινητικό γλυπτό, 2025
Κινητήρας συνεχούς ρεύματος (DC), ορείχαλκος, αλουμίνιο, φτερά, γυαλί, ξύλο
Ο Mathieu Zurstrassen λατρεύει τις μηχανές, εξ ου και επινοεί με αστείρευτη ευρηματικότητα μηχανές που ενίοτε μοιάζουν εντελώς άχρηστες. Συνδυάζοντας ανθρωπομορφικές λεπτομέρειες με σύνθετες μηχανολογικές διατάξεις, δημιουργεί υβριδικές κατασκευές που καταπλήσσουν. Μήπως είναι όλο αυτό ένα υπέροχο, αλλά εν τέλει εξεζητημένο και περιττό παιχνίδι; Η απάντηση είναι όχι: απομακρύνοντάς μας από τις συσκευές που κατακλύζουν την καθημερινότητά μας, αποκαλύπτει ένα μεταλλαγμένο σύμπαν. Η τέχνη είναι πάντα ένα παιχνίδι με την ύλη και τον χρόνο, και ο Zurstrassen παίζει με τις αντιλήψεις μας, με το εφήμερο και το διαρκές.
Σημείωση: Τα ονόματα αποδίδονται από μια «υπολογιστική γεννήτρια τυχαίων αναφορών». Πρόκειται για προσωρινή ονοματοδοσία μέχρι την τελική.
Ο Mathieu Zurstrassen σπούδασε αρχιτεκτονική, αλλά από το 2013 ασχολείται με τις εικαστικές τέχνες. Στον σχεδιασμό αντικειμένων απομακρύνεται από την προβολή του σχεδίου και εστιάζει στην πειραματική κατασκευή, προσδίδοντας συμβολική και φιλοσοφική αξία στο έργο του, στην ιδιότητα του αόρατου και στις σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ πομπού και δέκτη. Αξιοποιεί τους κώδικες της δεξιοτεχνίας για να επιλύσει αισθητικά ζητήματα που συχνά αγγίζουν τα όρια του ανείπωτου. Με υψηλή τεχνική κατάρτιση, συνδυάζει την πολυσημία των υλικών με μια ποιητική σκέψη γεμάτη χιούμορ και λεπτότητα. Έχει εκθέσει σε πολλές διοργανώσεις, γκαλερί και φεστιβάλ, όπως το KIKK Festival, η Ars Electronica και η Μπιενάλε της Βενετίας.
bottom of page